Hashtag goals

Snotterend zat ik in de wachtkamer. Met een schorre stem stelde ik me voor toen ze me kwam halen. "Verkouden?" vroeg ze. "Ja" loog ik. Naast m'n koutje had ik het namelijk de avond ervoor per ongeluk veel te laat en bont gemaakt, dus hoewel m'n kop overliep met snot, was het nu vooral de kater die ze in m'n stem hoorde. Ik ging haar kantoortje in. Het was een prettige ruimte met een bureau en twee fijne fauteuils. Op een tafeltje tussen de fauteuils in stond een doos tissues en thee. Het voelde al goed op het moment dat ze verzuchtte dat ze niet begreep dat een mens zo veel snot aan kon maken - iets wat ik ook altijd roep. Deze vrouw ging me weer oplappen. We hadden om twee uur afgesproken, en zo begon ik dus om twee uur mijn gebruikelijke woordenkots die altijd komt nadat iemand me vraagt wat er zoal gebeurd is de afgelopen jaren. Ik durfde niet naar de klok te kijken - die stond namelijk naast me en ik vond het er ongeïnteresseerd uitzien als ik mijn hoofd zo duidelijk naar de klok zou draaien. Wel dacht ik nog "goh, dat ze zomaar een sessie van twee uur voor me heeft ingepland." Het leek alsof ik uren heb zitten praten, over alles. Maar toen ze het gesprek afsloot en ik naar de klok keek, zag ik dat het keurig drie uur was.
Helaas kan ik nog niet vertellen dat de therapie helpt. Want, zoals in elk nieuw seizoen van de grote "Mijn leven na kanker"-show, ook dit keer weer de aflevering "Nikki krijgt de terrorgriep vlak voor de tentamenweek." Daarom heb ik welgeteld één tentamen, één werkdienst en twee afspraken bij de psycholoog moeten afzeggen. Maar, ik heb er een goed gevoel over. Het leren gaat nog steeds voor geen ene meter - de focus is nergens te bekennen - en ik heb steeds vaker last van emotie-tsunamis die me overvallen, maar ik word rustig van het idee dat ik dit keer echt word gehoord. De woorden "diagnose" en "behandelplan" had ik namelijk nog niet eerder uit de mond van een psycholoog horen komen, tot nu toe. Hoewel ik wel moet zeggen dat ik bij PTSS voornamelijk aan soldaten met "Shell Shock" moet denken, maar het zij zo.
Inmiddels zijn we alweer op de tweede helft van januari. Van de week was het weer 20 januari, een dag die voor mij toch altijd de dag blijft waarop ik (inmiddels twee jaar geleden) hoorde dat de ziekte terug was. En dit kán ik niet vergeten - al zou ik willen - aangezien mijn moeder en ik op die dag een epische foto in de Vliegende Olifantjes in Disneyland hebben genomen en op Facebook hebben geplaatst. Maar misschien moet er ook zo af en toe even stil bij worden gestaan, en is het dus helemaal niet zo erg om elk jaar die vrolijke foto langs te zien komen.
Ik heb bij dezen besloten even te stoppen met terugkijken. Het klinkt heel afgezaagd om te roepen “dit jaar gaan we alleen maar vooruitkijken!” Ook omdat dit volgens mij niet mogelijk is, zeker niet als ik de chaos in m’n hoofd wil temmen. Maar ik ga in ieder geval in dit blog niet meer terugkijken. In “new year, new me” geloof ik trouwens ook al niet. Ik geloof inmiddels wel in “new year, new struggles,” maar dat betekent misschien ook wel nieuwe uitdagingen. Want ondanks dat het niet goed met me gaat, ben ik wel vastberaden hier overheen te komen. En naast de uitdagingen die ik nu gratis op m’n bordje krijg, ben ik er zelf ook een aangegaan. Ik heb me zowaar ingeschreven voor de Nijmeegse Vierdaagse.
Van de zomer begon de wandelkoorts, toen ik enorm in de knoop zat ergens over en besloot “even een blokje om te lopen.” Met m’n koptelefoon op m’n kop en een rugzakje met wat water op m’n rug heb ik toen 15 kilometer gelopen. Zomaar, per ongeluk. Sindsdien doe ik dit bijna wekelijks, vaak samen met een vriendin om even over alles te praten. Vaak zijn de gesprekken min of meer hetzelfde, maar altijd geven we elkaar en onszelf nieuwe inzichten. Met alles wat me zo tegen lijkt te werken, is wandelen een waar geschenk. Het is het enige waar ik nog een beetje naar uitkijk, waarschijnlijk omdat het vaak gepaard gaat met rust in m’n kop of een voldaan gevoel. Ik neem deze uitdaging dan ook erg serieus. Afgelopen augustus heb ik nog ongetraind de Airborne gelopen: 25 kilometer lang samen met vijf vriendinnen lekker kletsen. En inmiddels zijn de trainingen voor de Vierdaagse begonnen. Afgelopen woensdag heb ik 10 kilometer langs de Waal gelopen, en zwijgend gestaard naar het prachtige Nijmegen dat voor me lag onder een roze deken van wolken. Dit is eindelijk weer iets wat ik serieus neem, wat ik niet zomaar even zeg te doen en dan niet afmaak. Ik denk namelijk dat een doel hebben – één met veel uitdagingen en mogelijke hobbels – me weer wat meer focus kan geven. Maar het belangrijkste wat me zo ontzettend enthousiast hierover maakt is het feit dat voor één keer mijn lichaam me hierin niet in de steek lijkt te laten. Mijn gehoor is al deels weg en ook mijn vruchtbaarheid is met de noorderzon vertrokken, evenals mijn immuunsysteem. Maar zoals Chantal Janzen zou zeggen: “Wat kan ze wandelen hè, die meid?!” Tijdens de Airborne begonnen mijn benen het pas na 22 kilometer een beetje te begeven, en ook nu nog is 10 kilometer een peulenschilletje. Na alles wat mijn lichaam heeft moeten doorstaan en heeft moeten opgeven blijkt het iets ook nog wel te kunnen, en dat is doorzetten. Roeien met de riemen die het wel nog heeft. Want hoewel ik mezelf mentaal steeds slechter voel, ben ik ontzettend dankbaar voor het feit dat ik lichamelijk sterker word.
Nieuw jaar, nieuwe hobbels. Dat is hoe ik het zie. Het wordt hard werken, maar ik lijk zowaar een plan te hebben. Bewegen, praten en rusten, dat wordt mijn mantra. En misschien leer ik dan langzaamaan weer te genieten. Waarschijnlijk zijn het hoge hobbels die me nog te wachten staan, en zal het ook hier en daar een keertje fout gaan. Maar als ik die hobbels nou gewoon met een bolderkar op m’n rug probeer te beklimmen, kan ik misschien rollend de berg weer af.