Helaas, Nicolaas.

Zien jullie wat ik zie? Wanneer ik mijn vorige blog lees zie ik twijfel en angst. Toen ik op 10 november jongstleden te horen kreeg dat mijn scan goed was, stond mijn wereld op zijn kop. Iedereen om mij heen was uitzinnig: ik was beter. Ik huilde toen ik gebeld werd. Niet van opluchting, maar van verwarring. Mijn lieve dokter had mij zojuist verteld dat het er allemaal prachtig uitzag, en dat we na de controle in januari mij officieel kankervrij konden noemen. En ik huilde.
Laatst had ik het er met mijn tante over. Over hoe we nooit gevierd hadden dat ik "beter" was. Op dat moment was mijn stiefvader net geopereerd aan zijn hoofd, wat erg heftig en zwaar geweest was, en dus was er ook geen plek voor iets als het vieren van mijn gezondheid. Ik had dit ook aan mijn jaarclub in Nijmegen laten weten, en zij stonden erop om woensdag 28 januari in Amsterdam te komen eten, nadat de dokter mij op onze drie-maandelijkse check-up had verteld dat ik beter was. Mijn tante vertelde me dat ze het niet durfde te vieren. Niet totdat ik echt beter was, en bij wijze van spreken nooit meer terug hoefde te komen bij het ziekenhuis. Ik vertelde haar dat ik nog steeds niet geloofde dat het over was - iets wat ik tot dan toe nog niet vaak had durven uitspreken.
Ik ben namelijk ergens achter gekomen. Ga maar eens na: hoeveel "succesverhalen", verfilmingen, artikelen in de Linda of de Margriet, hoeveel voorbeelden ken je van kankerpatiënten die niet zogenaamd "positief" en "dankbaar" waren? Zeggen ze er niet altijd bij hoe ze hun leven weer op de rit hebben?! Hoe ze weer aan het sporten zijn, of tot de conclusie zijn gekomen dat elke dag telt en daarom maar hun eigen taarten-bak/kleding/sieraden-lijn zijn begonnen?! Vul maar in: "Maar [...] ging niet bij de pakken neer zitten, en bleef positief gedurende de gehele periode." En begrijp me niet verkeerd, ik vind dit prachtig, en zeker ook niet meer dan logisch aangezien het patiënten - inclusief mijzelf - kracht kan geven. Maar het heeft mij ook beperkt. Want wanneer iemand vroeg naar hoe ik mij voelde, en mij feliciteerde met het overwinnen van mijn ziekte, werd het vaak niet geaccepteerd als ik mijn twijfels uitte. "Kom op, Nik. Wel positief blijven" hoorde ik vaak. Ik moest dankbaar zijn dat ik weer beter was, en maar accepteren dat het eventjes duurde voordat ik weer alles kon, maar ondertussen werd ik er wel vaak genoeg op gewezen dat ik thuis zat te niksen, in plaats van te werken. Desalniettemin bleef ik een gevoel houden van ongeloof. Ik kon niet geloven en accepteren dat dit "beter zijn" was. Maar voor mijn omgeving was dit een taboe.
Twee weken geleden kreeg ik in het weekend ineens pijn in mijn nek. Het kuiltje tussen mijn sleutelbeenderen was plots ook geen kuiltje meer, maar een harde bobbel. Aangezien ik dinsdag een langverwachte PET-scan voor mijn maag had, ging ik daarvoor even langs bij mijn dokter, die direct een echo en bloedtest aanvroeg. En God, wat was ik blij. Want na maanden geen vertrouwen meer in mijn lichaam en instinct te hebben gehad, beantwoordde mijn dokter al mijn twijfels door actie te ondernemen. En inderdaad, op de scan was activiteit te zien op plekken waar het niet hoorde.
Het gekste gevoel op aarde is niet verliefd zijn. Of dat gevoel wat je krijgt in je maag wanneer je in een achtbaan naar beneden gaat. Het is wanneer je intens blij bent omdat je gelijk krijgt in een situatie waar niets vrolijks aan is. En dit gevoel heb ik nu al een week. Na maandenlang niets met mezelf aangekund te hebben, als een soort van zombie mijn dagen door te zijn gekomen, en tegen vrijwel niemand mijn twijfels uitgesproken te hebben, heb ik voor mezelf gelijk gekregen: ik ben geen overwinnaar. Nog niet, althans. Een nog gekker gevoel wat ik nu heb, is opluchting. Want ik ben liever doodziek, dan dat ik eigenlijk gezond hoor te zijn maar me vreselijk voel. Mijn twijfel is ontnomen: kanker is terug en er gaat een intensief traject vol chemo's en stamceltransplantaties komen. Ik zal er weer aan moeten geloven. Helaas, pindakaas.