Nicolaas

Al sinds ik mij kan herinneren staat er een lijstje op mijn kamer. In dat lijstje zit een tekst met als titel "Nikki." Volgens deze tekst komt Nikki, mijn naam, uit het Grieks en betekent het 'overwinnaar des volks.' Nooit eerder heb ik in dit stukje papier, in dat houten lijstje, zoveel gepieker gestopt. Want stel nou dat het waar is. Stel nou dat ik zogenaamd een overwinnaar ben. Wat dan?! Krijg ik nu een medaille? Worden er nog meer heldendaden en overwinningen van mij verwacht? Wat gebeurt er met je wanneer je kanker hebt verslagen?
In de eerste plaats vind ik niet dat ik iets heb overwonnen of, nog erger, dat ik heb gevochten. Ik ben netjes om de maandag naar het ziekenhuis gegaan. Daar heb ik keurig mijn bloed laten prikken en een gesprekje met mijn (overigens meest fantastische) dokter gevoerd en ben vervolgens zoals het hoort naar de wachtkamer van de dagbehandeling gegaan. Ik heb braaf een infuus in mijn arm laten prikken en heb de komende paar uur op een bed zitten wachten terwijl de chemische troep door mijn aderen pompte. Daarna ben ik naar huis gegaan en een week lang met ups en downs op de bank gelegen. Heb ik gevochten? Welnee. Ik ben naar Londen geweest, heb de Toppers live gezien (ja, ja, dat moet soms ook gebeuren), heb vakantie gevierd in zonnig Spanje en heb WK-wedstrijden in de kroeg gekeken. Op de momenten dat ik me goed voelde heb ik dus lol getrapt, plezier gehad, en leuke dingen beleefd. De dagen die ruk waren - en die waren er genoeg - kroop ik op de bank of in bed en ging ik slapen. Als dat vechten is, doe ik het mijn hele leven al: slapen, eten en lekker doen waar ik zin in heb. Maar dat zit me nog het minst dwars. Als mensen willen zeggen, vinden, denken, geloven dat ik gevochten heb, voel ik me gevleid en zal ik ze niet tegenhouden. Maar wat komt er na dat gevecht? Ik heb geen flauw idee.
Op 15 september ben ik voor het laatst aangesloten geweest aan het infuus. Dat was de laatste keer dat ik me eventjes een week slecht ging voelen en dan zou ik beter zijn. Dat is nu zo'n drie maanden geleden. Men vertelt je van tevoren dat je moet herstellen. Dat je waarschijnlijk moe zal zijn, een slechte conditie zal hebben. Dat je de emotionele klap later pas krijgt. Dat je weerstand vrij slecht zal zijn en je vooral rustig aan moet doen. Maar niemand vertelt je dat het zo zwaar is. Het is niet moeilijk om positief te blijven. Vrolijk blijven, dat is de echte uitdaging. Schrijven is mijn uitlaatklep, maar dat doe ik eigenlijk te weinig. Ik heb op tijd hulp gezocht, en praat regelmatig met iemand, maar eigenlijk ben ik niet eerlijk. Niet tegenover mijn therapeute. Niet tegenover mezelf.
Ik heb nu kort haar. Het was eigenlijk bruin, maar ik heb het knalrood geverfd. Waarschijnlijk om te verbloemen dat het me zo ongelooflijk dwars zit. Elke ochtend, elk moment dat ik in de spiegel kijk word ik weer herinnerd aan hoe lang mijn haar acht maanden geleden was. En hoe kort het nu is. En ik haat het.
Hoe kom je daar weer overheen? Hoe stop je met boos zijn? Waarschijnlijk net zoals het groeien van je haar: elke dag een klein beetje, totdat je op een dag weer tevreden en blij bent.