2016

Tweeduizendzestien. Zo ver ben ik toch maar mooi gekomen en nog in redelijk goede staat bovendien. Wie had dat begin 2015 durven denken? Ik niet, ziek als ik was van de bijwerkingen van de Everolimus. Als het zo moest, dan maar niet, dit was geen leven. Oncoloog zag dit ook in, halveerde de dagelijkse dosis en zie, geen ziekmakende ondermijnende bijwerkingen meer en toch het gehoopte resultaat.
Zo veranderde 2015 van een rampjaar in een goed jaar. Een jaar met fantastische hoogtepunten. Als eerste was daar mijn deelname aan een grote expositie in Riga. Aan dit hoogtepunt gaat een dieptepunt vooraf want twee weken voor de opening van de expositie belde de conservator met de mededeling dat mijn werk niet heelhuids aangekomen was. Bij het zien van de foto’s van mijn werk in gruzelementen draaide mijn maag zich om. Dit kon niet waar zijn! Ik had het werk zo zorgvuldig voor verzending ingepakt! De dag voor de opening vlogen Lief en ik naar Riga. Van het vliegveld rechtstreeks naar het museum alwaar we direct aan het werk togen. Ik stukjes bij elkaar puzzelen, Lief stukjes in elkaar zetten. Uren van zware concentratie volgden totdat wij ’s avonds constateerden dat het ons gelukt was. De volgende ochtend werd mijn werk op die ene nog lege sokkel geplaatst. Lief merkte tijdens de opening op dat hij mij in tijden niet meer zo had zien stralen. Ja, wat was ik blij en opgelucht!
Zomers volgde een paar heerlijk ontspannen weken in de Bourgogne. Dagen van buiten leven, wandelen, lekker eten, lezen, genieten van de natuur. Zie mij eens stug doorlopen helling op, helling af. Wie is er hier ziek? Ik toch echt niet.
In augustus kwam het grootste cadeau sinds tijden op vier poten mijn leven ingewandeld. Een 10 jarige stadswolf. De paniek sloeg toe. Deze verantwoordelijkheid was te groot. Hoe moet dat als ik zwaar beperkt word door de kanker. Ik kan niet van Lief verwachten dat hij naast de zorg voor zijn zieke vrouw ook nog een hond moet verzorgen. Dag twee was ik in tranen. Ze moet weg, NU! Ik durf het niet aan. Lief in tranen. Deze hond gaat hier niet de deur uit. Ook ik ben verantwoordelijk voor haar. Iemand zei: ze is bij jullie altijd beter af dan in het dierenasiel. Iemand anders zei: het gaat over een hond, niet een kind. Ik besloot het een kans te geven en ben nu zo blij dat Lief dwars voor mijn paniek is gaan liggen en er voor gezorgd heeft dat ze bij ons is gebleven. Soms, heel soms slaat de paniek weer toe, lang niet zo hevig maar toch. Want wat als ik straks...
Dan was er nog een culinair hoogtepunt. De amandel-frambozen taart die we in Granada aten. De lekkerste taart ooit. Lekker!! Jammer genoeg geen recept van kunnen achterhalen.
En nu 2016. Ook dit wordt een jaar met hoogte- en dieptepunten. Verwachtingen? Nee, daar waag ik mij niet aan. Te concreet, te eng, te onzeker. Hoop koesteren doe ik wel, hopen staat vrij. Je kunt van alles hopen, ook dat wat buiten je bereik ligt. Zo hoop ik dat het mijn dierbaren goed gaat en dat ikzelf dit jaar in redelijke gezondheid door kan hobbelen. We zullen zien. Kom maar op 2016!