60!

Zestig! In september ben ik 60 geworden en eerlijk gezegd ben ik daar best een beetje trots op.
De oncoloog, Lief en ik zijn het er alle drie over eens: geen van ons had 5 jaar geleden durven hopen dat ik zo ver zou komen. Maar hier zit ik dan toch mooi voor het zoveelste controlegesprek. De tumormarker is weliswaar aan de hoge kant maar nog steeds binnen de norm. Volgens de oncoloog geen reden tot ongerustheid, de tumormarker is eerder zo hoog geweest en daarna ook weer gezakt. Dus werd het na de uitwisseling van medische informatie nog een gemoedelijk gesprek over de positieve aspecten van 60+ zijn, ons bezoek aan Parijs en mijn kunstactiviteiten. Ook memoreren wij dat precies een jaar geleden Lief op de IC van het universitair ziekenhuis lag. ‘Hoho, we zitten hier niet om het over mijn gezondheid te hebben,’ zegt Lief. ‘Jawel,’ riposteert dokter P, ‘de gezondheid van de partner heeft ook effect op de patiënt zelf.’ En daar ben ik het helemaal mee eens.
Overigens gaat het goed met Lief. De cardioloog was zeer tevreden met de uitslagen van de laatste onderzoeken die Lief gehad heeft. Lief mag over een jaar terugkomen. Voor mij geldt: over 4 maanden terugkomen en tot die tijd zal mevrouw Struisvogel haar kop weer in het zand steken.
Mijn zestigste verjaardag hebben we feestelijk gevierd in een strandhuisje waar we die week op vakantie waren. Alles was aanwezig wat een feest tot een feest maakt: warme najaarszon, taart en ander lekkers, slingers, cadeaus en lieve vrienden en familie.
Wijsheid komt met de jaren is het gezegde, die ‘jaren’ heb ik inmiddels bereikt, nu die ‘wijsheid’ nog zien te vinden.