lidcactus

In de achteruitkijkspiegel zie ik haar gebogen gestalte, leunend op een stok, steeds kleiner worden. Ze blijft naar mij zwaaien totdat ik in de verte uit haar beeld verdwijn. Mijn moeder, mijn achilleshiel.
Ze heeft besloten haar korte dunne haren niet langer te verven en het te laten groeien zodat ze het op kan steken. Ik ken haar niet anders dan met kastanjebruin haar en zie nu voor het eerst grijze plukjes bij haar tevoorschijn komen. Het maakt haar nog brozer. Wel stelt het mij gerust dat ze haar ogen nog iedere dag lichtjes opmaakt. Het betekent dat ze nog steeds zorg aan haar uiterlijk besteedt.
Zoals zo vaak lopen de tranen over mijn gezicht als ik wegrijd. Ik voel mij zo vreselijk machteloos en verdrietig als ik zie hoe ze moedig standhoudt in de eenzaamheid van de ouderdom. Op mijn manier probeer ik haar te helpen. Zo heb ik weer bloembollen in haar tuin gepland in de hoop dat ze haar van het voorjaar zullen opfleuren.
Bij mij thuis op de vensterbank in de keuken staat een lidcactus. Ook dit jaar staat hij in bloei met grote roze bloemen. Ik koester de plant die mijn moeder 12 jaar geleden kocht in de kiosk van het ziekenhuis waar ik was opgenomen voor een borstamputatie. Het bericht dat ik borstkanker had, had mijn ouders volkomen omvergeblazen. Mijn moeder probeerde de ziekte te bezweren door mij te verwennen met van alles en nog wat. Ik liet haar begaan totdat ze het terrein van Lief betrad: ze wilde voor mij koken. Boodschappen doen en eten koken was destijds (en is nog steeds) de taak die Lief zichzelf had opgelegd om goed voor mij te zorgen, zeker toen ik zo ziek was. Dat zijn schoonmoeder zich hiermee ging bemoeien, viel bij hem in slechte aarde. Ik zat tussen twee vuren die hetzelfde nastreefden: mij goed verzorgen in de hoop dat ik snel zou opknappen. Daarnaast was het zorgen voor mij, voor beiden een manier om de onmacht die het vonnis ‘kanker’ met zich meebracht, te bedwingen. Hoe moeilijk ik het toen ook vond, ik heb uiteindelijk mijn moeder laten weten dat ze het eten aan Lief moest overlaten, wat ze toen ook deed.
De machteloosheid die mijn moeder destijds gevoeld moet hebben aan het ziekbed van haar dochter, diezelfde machteloosheid bekruipt mij vandaag de dag omdat ik, de dochter, haar zorgen die inherent zijn aan hoge ouderdom, niet kan verlichten.