vriendschap voor het leven

Losgekoppeld van de zuurstofslang viel het praten je buitengewoon zwaar. Nee, je was niet bang om dood te gaan, vertelde je. Het was goed zo. Het is niet goed, sprak ik je tegen, hoe kan ik verder zonder jou? Je gaf geen antwoord, keek mij zwijgend aan. Die dag, vandaag een jaar geleden, nam je voorgoed afscheid van het leven.
For auld lang syne blader ik door oude foto’s. Wat waren we jong, augustus 1976. We raakten in gesprek op de eerste dag van onze nieuwe studie. Het was vriendschap op het eerste gezicht, al had het verschil tussen ons niet groter kunnen zijn.
Jij: geboren en getogen in een dorp aan de kust. Geworteld als je was, zou je er altijd blijven wonen en werken. Later zouden ook je kinderen er opgroeien en ook zij zouden zich settelen in het dorp.
Ik: van kleins af aan de wereld rond gereisd. Wereldburger, nergens geworteld, vele malen verhuisd.
Al snel logeerde ik in de weekenden bij jou thuis. ’s Avonds gingen we tot laat in de nacht stappen. Als je bij mij langskwam, zaten we uren op mijn zolderkamertje. Onder het drinken van vele liters thee, spraken wij over van alles en nog wat, afgewisseld met gegiechel en de slappe lach.
Ook na het afronden van onze studie bleven we contact houden. Jij trouwde met een dorpsgenoot en bleef binnen de dorpsgrens wonen. Ik vertrok met kersverse echtgenoot naar de Verenigde Staten.
Ik lees de brieven, tastbare getuigen van onze vriendschap, die jij mij in die periode schreef. Ik herinner mij de heimwee die ik had, aan de andere kant van de oceaan, naar onze lange gesprekken vergezeld van die eeuwige pot thee.
Terug in Nederland zochten we elkaar regelmatig op, uren zaten we aan de telefoon. De vriendschap kwam op een lager pitje te staan toen jij kinderen kreeg. Je werd opgeslokt door je gezin, je werk en de zorg om je ouders. Je hele werkzame leven ben je bij dezelfde werkgever gebleven, terwijl ik om de zoveel jaar van baan veranderde en uiteindelijk aan een nieuwe studie begon. Onze levens liepen weinig synchroon. Hadden we elkaar daarom zo veel te vertellen?
Jij was de eerste die ik belde toen ik hoorde dat ik borstkanker had, 48 was ik toen. Tijdens die zware chemoperiode heb ik zoveel steun aan je gehad. Een jaar later bleek jij zelf ernstig ziek: longemfyseem. Ruim tien jaar heb je het nog volgehouden. Je hebt je kinderen naar volwassenheid kunnen begeleiden. In die tien jaar bleven wij contact houden. In het begin gingen we regelmatig naar het strand maar steeds vaker kwam ik bij jou thuis omdat het te zwaar voor je werd om de deur uit te gaan.
Lieve G, vertel mij, bij wie kan ik nu terecht met al mijn verhalen? Wie weet zoveel van mij, van de perikelen van het gezin waar ik uit voortkom, van de diepte- en hoogtepunten in mijn leven? Wie heeft aan een half woord van mij genoeg?
Ik mis je.