Afstand nemen

Lief Broertje,
Vandaag een wat bevreemdend telefoongesprek met moeder gevoerd. Ze vertelde dat het wat beter met vader gaat, dat hij de vorige dag erg verdrietig was. Vervolgens had ze een heel verhaal over de medicijnen die vader nu slikt (Welke? Dit wordt mij niet duidelijk) en blijkt de gordelroos nog steeds toe te nemen (de vorige keer nam het juist af). Ik geloof dat het er op neer komt dat moeder van mening is dat vader zo ziek was door de medicijnen. De goede kant van medicijnen, genezen of je in leven houden (kijk naar mij) wordt over het hoofd gezien.
Ik merkte op dat ze goed moeten nadenken of ze verder willen met deze behandeling want zo ja, dan moet vader in de loop van volgende week weer van alles gaan slikken ter voorbereiding op de tweede chemo. Hier kreeg ik een korzelige reactie op. Nee, dat wist ik toch, ze hadden besloten niet verder te gaan met de behandeling, ze hadden dit uitvoerig met de huisarts besproken. Ik zat met mijn mond vol tanden, nee, ik wist nergens van, als zij mij dat niet vertellen, hoe kan ik dit dan weten?
Hoe dan ook de verwarring is compleet. Hebben ze inderdaad besloten niet verder te gaan met de chemo? Je weet, ik heb daar alle begrip voor als dat zo is. Willen ze optie 2, de lichtere chemokuur, een kans geven? Of stoppen ze helemaal met het medische traject? Geen idee. Mijn vragen riepen alleen maar verdere verwarring op.
Eerlijk gezegd zit ikzelf inmiddels helemaal stuk. Ik vind het prima als alles gewijzigd wordt maar ik word zo moe van de continue verwarring. Zodra ik denk dat alles op de rails staat, blijkt het tegendeel waar te zijn. Hoe dan ook, ik ga proberen wat afstand te nemen, dit is te slopend.
Liefs, je zusje

lief Broertje,
Vanochtend moeder weer aan de telefoon, ze klonk een stuk monterder dan gisteren. Haar verhaal is gelijk een stuk coherenter. Ik heb met haar afgesproken dat ik ze van de week kom ophalen om naar de hematoloog te gaan en dan gelijk boodschappen voor ze meeneem. Heb nog even gedacht ‘halen ze dat wel tot die tijd, zal ik niet eerder langskomen met boodschappen’ maar heb dat vervolgens afgeschoten. De vraag is niet alleen of zij het halen maar ook of ik het haal. Afstand nemen en grens bewaken. Er zijn ook anderen die boodschappen kunnen doen.
Heb nog gevraagd of ze hebben besloten hoe verder te gaan. Dit keer een heel andere reactie: dat hangt vooral af van wat je vader wil. En zo is het. Ik zie wel wat er komen gaat. Vertelde nogmaals dat ik destijds de eerste twee weken na ieder chemo vreselijk ziek was, dat het niet alleen op je fysieke gestel invloed heeft maar ook op je stemming, je wordt er niet vrolijk van. Ja dat wist ze zich nog goed te herinneren. Afijn, beter gesprek dan gisteren. Wat heb ik er van geleerd: niet als een kip zonder kop meegaan in de sombere stemming van de ouders maar eerst afwachten hoe het zich verder ontwikkeld. Ook voor jou van belang als je op zo’n grote afstand zit, al zal dat best moeilijk zijn.
Liefs, je zusje
p.s. Vader belde net, hij heeft vandaag eventjes in de tuin gewerkt. Hij begint weer op te krabbelen, eindelijk!