Aftellen

Mijn schoonmoeder is vorige week overleden. Ze was 98 jaar oud, een leeftijd waarop de dood niet onverwacht komt. De afgelopen 10 jaar was ze zowel fysiek als psychisch sterk achteruit gegaan. Zeker de laatste jaren trok ze zich steeds meer in zichzelf terug, was ze steeds minder aanspreekbaar en niet langer betrokken bij haar omgeving. Lief en ik hadden in de loop van de tijd, beetje bij beetje, al afscheid van haar genomen.
Jarenlang gingen Lief en ik iedere week trouw bij haar langs maar sinds ik weet dat ik ernstig ziek ben, kon ik die wekelijkse bezoekjes niet langer opbrengen en ging Lief meestal alleen naar haar toe. Wetende dat mijn leven behoorlijk ingekort wordt, had ik niet langer het geduld om te luisteren naar haar eindeloze geweeklaag over hoe moeilijk en zwaar haar leven op hoge leeftijd was.
Lief en ik hebben de afgelopen dagen haar kamer in het verzorgingshuis ontruimd. De meubeltjes en kleding weggebracht naar de kringloopwinkel en haar persoonlijke spulletjes ingepakt. Een vol leven van 98 jaar ingedikt tot de inhoud van 3 bananendozen. Nee, een leeftijd van 98 jaar ambieer ik niet.

Komende week is het weer zo ver, er staat een controlebezoek aan het ziekenhuis op het programma. Ik heb werkelijk geen idee welke kant de pendule uit zal slaan. Dat wordt de dagen aftellen. Dat wordt toenemende spanning. Dat wordt Lief op zijn werk bellen als ik het huis verlaat. Dat wordt Lief bij de ingang van het ziekenhuis zien staan als ik daar aankom. Dat wordt de trap oplopen, mij melden bij de balie en gaan zitten in de wachtkamer. Dat wordt mijn naam horen en naar de spreekkamer lopen. Dat wordt...