Alles heeft zijn uur

Bedankt lieve mensen, bedankt voor jullie berichtjes n.a.v. mijn laatste blog. Het doet mij goed te weten dat jullie zo meeleven.
Inmiddels hebben we mijn vader begraven. De liturgie voor de kerkdienst en de begrafenis waren volgens zijn wensen geregeld. Hij had de prachtige en troostrijke Bijbeltekst uit Prediker 3: 1-15 gekozen:
Alles heeft zijn uur,
alle dingen onder de hemel hebben hun tijd.
Er is een tijd om te baren en een tijd om te sterven,
een tijd om te planten en een tijd om wat geplant is te oogsten.
(...)
Wat is, was er tevoren al; wat zijn zal, is vroeger al geweest.
Maar God zoekt weer op, wat voorbijgegaan is.
Ten overstaande van alle aanwezigen die mijn vader kwamen herdenken, viel mijn zus mijn vader aan omdat hij zijn stervensuur zelf had bepaald. Hij was, volgens haar, in het zicht van Gods veilige haven gestrand. Tja. Haar voordracht werd weer in balans gebracht door het relaas van een vriend van mijn vader, het verhaal van mijn broertje, een tekst van mij en door de overdenking van de dominee die bevriend was met mijn vader.
Mijn ouders waren populair bij de kinderen van hun vrienden en bij onze neven en nichten. Dit was duidelijk te merken tijdens het informeel samenzijn na de begrafenis. De meeste familieleden en vrienden van de generatie van mijn ouders zijn inmiddels overleden maar mijn generatiegenoten waren in groten getale gekomen om afscheid te nemen van deze geliefde oom.
Voor mijn moeder ging de begrafenis in een waas voorbij. Tijdens zijn ziekte heeft zij zich sterk gehouden om hem te kunnen verzorgen en nu, nu is daar dat onbeschrijfelijke grote verdriet.
Mijn broertje heeft de afhandeling van alle bureaucratische rompslomp op zich genomen. Terwijl hij belt met de zoveelste instantie om door te geven dat mijn vader is overleden en dat de tenaamstelling van de verzekering, bankrekening, auto, huis, enz. veranderd moet worden in die van mijn moeder, brak mijn moeder. ‘Ze halen overal zijn naam weg, overal gaat een streep door zijn naam, alsof hij niet bestaat.’ Ik had kunnen zeggen dat hij in onze herinnering voortleeft maar slikte dit in. Als kankerpatiënt weet ik uit ervaring wat een goed bedoelde dooddoeners je te horen krijgt en hoe je dit het gevoel geeft niet serieus genomen te worden. Natuurlijk leeft mijn vader in ons voort maar dat doet niets af aan de pijn die mijn moeder voelt als zij bedenkt dat zijn naam overal verwijderd wordt.