Altijd Positief Denken

“Krijg ik nou nog geen koffie?” klinkt het om het kwartier ongeduldig uit het ziekenhuisbed tegenover mij. De 90 jarige vrouw moet nuchter blijven totdat een onderzoek heeft plaatsgevonden. Het is mijn APD ochtend. Sinds kort hoef ik niet meer iedere 6 weken maar om de 8 weken waar ik erg blij om ben.
Vanwege lymfoedeem mag ik in de ene arm niet geprikt worden. De bloedvaten in de andere arm zijn dermate vernacheld door de TAC chemokuren inmiddels ruim 7 jaar geleden dat het inbrengen van het infuus iedere keer weer buitengewoon moeizaam verloopt. Dit keer tref ik een verpleegkundige die na lang kloppen op mijn hand, besluit geen poging te wagen maar gelijk contact op te nemen met de OK. Even later zit ik in een rolstoel geduwd door mijn Lief en geflankeerd door de verpleegkundige richting OK alwaar de anesthesist de infuusnaald in één keer in mijn hand steekt. Zo, dat is ook weer gebeurd. Terug naar de ziekenhuiszaal ben ik blij dat ik niet hoef te lopen maar mij lekker kan laten rijden want ik ben panisch voor naalden en voel mij lichtelijk wegtrekken.
Mijn Lief en ik hebben inmiddels een bepaalde routine opgebouwd bij het prikken. Hij is er altijd bij om mij af te leiden. Terwijl ik geprikt word, kijk ik naar hem en knijp in zijn hand. Ondertussen praat hij over iets leuks zoals de laatste vakantie en houdt de voortgang van het hele gebeuren nauwlettend in de gaten. Als het om het APD infuus gaat, maakt hij altijd hetzelfde grapje: “Zo, het Altijd Positief Denken stroomt je lijf weer in”. Deze keer heb ik er een nieuwe routine aan toegevoegd. Voor het ziekenhuisbezoek ben ik eerst naar een yogales geweest waardoor ik mij nu wat ontspannen voel.
De oude dame tegenover mij doet mij denken aan de eerste keer dat ik aan het APD infuus lag. Naast mij lag destijds een vrouw van 92 jaar voor een bloedtransfusie. Toen zij klaar was en naar huis mocht, vroeg de verpleegkundige of zij al een afspraak voor de volgende bloedtransfusie gemaakt had. De oude dame begon te huilen. “Nee” zei ze “ik heb besloten dat dit de laatste keer was. Ik wil mijn leven afsluiten, het is genoeg geweest, ik kom niet meer.”
Ik had kort daarvoor te horen gekregen dat ik de pensioenleeftijd niet zou halen en had er veel voor over om mijn leven nog zo lang mogelijk te verlengen, terwijl deze hoogbejaarde vrouw had besloten haar leven af te sluiten. Al kon ik haar besluit respecteren, verwarrend vond ik het wel.