De Dood

Afgelopen donderdagochtend stuitte ik in de krant op de inmiddels zeer bekende foto van het op een Turks strand aangespoeld driejarig Syrisch jongetje. Hoe indringend en gruwelijk kan een beeld zijn?
Sinds ik weet dat ik niet de gemiddelde leeftijd van de Nederlandse vrouw zal behalen maar in een veel vroeger stadium afscheid zal nemen van het Leven, komt de Dood zoveel harder binnen. Of het nu gaat om een op een snelweg neergestort stuntvliegtuig, een door brand omgekomen familie of een vrachtwagen met 71 gestikte mensen. Maar het beeld van dit levenloze jongetje met zijn blauw broekje en rood shirtje is dermate schokkend dat het mij blijft achtervolgen. Te pas en te onpas beginnen de tranen te stromen.
Het zorgt er ook voor dat ik mijn eigen situatie voor even relativeer want waar heb ik het eigenlijk over? Ja, ik ga vroeg dood. Ja, het laatste levenstraject zal zwaar zijn. Maar nee, ik heb nooit een tekort aan eerste levensbehoeften gehad. Nee, ik heb nooit honger en dorst gekend. Ja, ik heb altijd een dak boven mijn hoofd gehad en kunnen schuilen tegen kou, regen en warmte. Ja, ik heb altijd toegang gehad tot goede gezondheidszorg en ik hoef niemand om te kopen om in aanmerking te komen voor een behandeling of voor medicijnen. Nee, ik heb nooit hoeven vluchten voor oorlogsgeweld of armoede en nee, ik ben nooit mensonterend behandeld om wie ik ben. Nee, ik hoef niet te vrezen voor de toekomst of veiligheid van zij die mij dierbaar zijn. En ja, ik heb inmiddels de mooie leeftijd van 56 jaar bereikt.
Ik ben mij meer dan voorheen bewust van de onomkeerbaarheid van de Dood. De Dood is definitief. De Dood staat niet toe dat de lucht weer in de longen van het verdronken jongetje wordt geblazen, dat hij weer tot leven gewiegd en verwarmd wordt. De Dood staat niet toe dat mensen een kwartier eerder van huis gaan zodat ze net voorbij de plek des onheils zijn als het stuntvliegtuig neerstort. De Dood staat ook niet toe dat de vrachtwagenchauffeur gewetenswroeging krijgt als hij zijn vrachtwagen met 71 mensen achterlaat. De Dood heeft ook niet verhinderd dat een borsttumor tot ontwikkeling kwam, laat staan dat de Dood voorkomen heeft dat de kankercellen in mijn lichaam voortwoekeren.
Toch realiseer ik mij dat het Leven niet mogelijk is zonder de Dood en dat de Dood ook een verlossing kan zijn. Maar de te vroege en gruwelijke Dood berokkent zo ontzettend veel leed.