breuklijn

‘Waarom ben je zo in jezelf gekeerd? Je bent zo stil,’ vraagt Lief.
‘Ik ben somber vanwege het controlebezoek. Laat mij maar, ik hoef niet opgevrolijkt te worden. Troostende armen om mij heen, daar heb ik behoefte aan.’
Ik mag somber zijn van mezelf. Het zou vreemd zijn als ik dat niet was na het laatste gesprek met dokter P. Ik trek wel weer bij, heb wat tijd nodig. Later realiseer ik mij dat het niet zozeer somberte is, het is eerder een gevoel van zacht sluimerend verlies, van rouw.
Ondanks de langzaam stijgende tumormarker ga ik voorlopig door met de huidige medicatie in de hoop dat de medicijnen het proces enigszins vertragen. In overleg met dokter P is besloten geen petscan te maken. Ik weet dat een petscan de ‘actieve haarden’ zal lokaliseren maar zolang ik geen fysieke klachten heb, hoef ik niet te weten waar de kankercellen hun woekerende werk gestart zijn. Vooralsnog valt er mijns inziens geen winst te behalen met deze informatie dus laat maar.
Ik ben opgelucht dat ik nog niet op de cytostatica hoef over te stappen maar zoals zo vaak ben ik weer eens blij met een dooie mus. Inmiddels voelt het alsof ik een belangrijke breuklijn in dit ziekteproces gepasseerd ben. Het hellende vlak waar ik op balanceer, loopt steeds schuiner af en biedt steeds minder houvast.

Ondertussen gaat het leven gewoon door:
- het bezoek aan de cardioloog ligt achter de rug. Ja, er is een hartklep die het niet goed doet maar, om een lang theoretisch verhaal kort te houden, het hart heeft hier zelf een oplossing voor gevonden. Geen reden tot zorgen.
- mijn haaruitval zet niet verder door. Ik heb er vrede mee en probeer de kale plekken op mijn hoofd te negeren.
- de bloembollen zitten weer in de grond.
- in gedachten ben ik begonnen met opruimen. Nu de uitvoering nog. Om de drempel voor mijzelf te verlagen, ben ik begonnen met het doornemen van de papierhandel zoals correspondentie, expositie aankondigingen enz. Het is leuk om mijn eigen ateliergeschiedenis door te nemen en mijn geheugen op te frissen, al is het op zich niet een echte nuttige opruimklus want al mijn mappen kunnen zo integraal de afvalbak in als ik er niet meer ben.
In mijn hoofd ontstaat een lijstje van mensen en organisaties waar ik materialen aan zal geven, en een lijstje van materiaal dat zo weggegooid kan worden, want waardeloos. Ik kan het niet over mijn hart verkrijgen om de doosjes gevuld met door de jaren heen gevonden steentjes, veertjes, gedroogde bladeren en vruchten, dode vlinders, schroefjes en moertjes weg te doen. Ze zijn te persoonlijk, een zelfportret.
Ik heb nog een lange weg te gaan in dit proces.