wachttijd

Jaren geleden heb ik met mijzelf afgesproken dat ik niet bij iedere pijnklacht gelijk in de stress schiet en minstens 2 weken wacht voordat ik in het ziekenhuis aan de bel trek. Dit blijkt een prima afspraak want de meeste pijnklachten verdwijnen of verminderen binnen die 2 weken. Maar niet dit keer.
Het begon met een pijnlijke voet. ’s Nachts voelde ik de zenuw van voet via been en bil naar mijn rug lopen. De beelden van ruim 8 jaar geleden speelden door mijn hoofd. De ellende begon toen op een vergelijkbare wijze en leidde uiteindelijk tot de vondst van een metastase in mijn onderrug.
Na het verstrijken van een paar weken waarin de pijn in mijn voet niet verminderde, werd een PETscan gemaakt die 5 matige actieve kernen verspreid over het skelet aantoonde maar geen activiteit in mijn onderrug. En jawel hoor, nu, een paar weken verder, is de pijn haast helemaal verdwenen. Misschien voortaan nog langer wachten voordat ik aan de bel trek en van alles in beweging zet? En misschien beter naar Lief luisteren die mij er verschillende keren op wees dat die pijnklachten wellicht kwamen doordat ik wel erg veel aan het sjouwen was? Hoe dan ook, tot mijn grote opluchting ga ik voorlopig gewoon verder met de huidige medicatie. Pffff.
Omdat ik eindelijk mijn atelier ben gaan opruimen, heb ik inderdaad de afgelopen tijd veel lopen sjouwen. Mijn afgedankte materialen zijn naar een creatieve MBO opleiding die dit goed kan gebruiken. De wetenschap dat alles door jonge mensen gebruikt gaat worden, maakt het makkelijk om afscheid te nemen van een hoop spullen. Dozen vol heb ik inmiddels weggebracht. Wat kan een mens veel verzamelen!
De spullen die ik heb bewaard, zijn teruggebracht tot de kern van mijn werk. Alle dingen voor je-weet-maar-nooit-of-het-van-pas-komt zijn weg. Het zorgt niet alleen voor ruimte in mijn atelier maar ook in mijn hoofd.
In vergelijking met de ontwikkelingen in Oekraïne en op het wereldtoneel, besef ik dat mijn voorthobbelen slechts microscopische kleine ontwikkelingen zijn. Deze dagen denk ik vaak aan de indringende documentaire ‘The English Surgeon’ uit 2007. De documentaire gaat over een Britse neurochirurg die regelmatig naar Oekraïne reist om daar, kosteloos, patiënten met hersentumoren te behandelen. Dit alles in een tijd dat het land nog in handen was van Russische stromannen. Naast de beelden van de soms wanhopige patiënten die bij de neurochirurg langskomen en zijn eindeloze geduld, inzet en meelevendheid, toont de documentaire ook beelden van de neurochirurg en zijn Oekraïense evenknie die, buiten de stad als ware visionairen, de contouren van een nieuw ziekenhuis uittekenen over de lege vlakte. Is dit ziekenhuis er ooit gekomen? Wordt dit nu tezamen met de hoop van al die mensen vernietigd?
Te weten dat zulke altruïstische mensen bestaan, ervaar ik in deze tijd als een balsem voor de ziel.