onrust

Het tolt in mijn hoofd, ik merk dat ik het overzicht op alledaagse dingen kwijt ben en mijn gedachten niet geordend zijn. Misschien helpt het om alles op een rijtje te zetten. Waar zal ik beginnen? Bij de harde klap zondagnacht? Of bij woensdag toen Lief plotseling hoge koorts had? Nee beter is om helemaal bij het begin te beginnen: maandag vorige week. Die middag vertrokken wij voor een weekje naar een huisje op het strand bij Katwijk op 20 minuten rijden van ons huis. Lief op de fiets en ik met Don Payo, onze oude hond, met de auto.
Zoals gebruikelijk (we gingen voor de vijfde keer naar hetzelfde huisje) hadden we ons binnen driekwartier na vertrek geïnstalleerd en zaten we met een kop thee op de veranda over strand en zee te turen. Geen wolkje aan de lucht, onze vakantie was begonnen.
Woensdagmiddag meldt Lief dat hij zich niet zo lekker voelt. Hij heeft koorts en gaat naar bed. Moeten we de huisarts bellen? Nee, die zegt toch: kijk het een paar dagen aan. Ik neem de strandwandelingen met Don Payo voor mijn rekening. De hond vindt alles best al zijn de wandelingen nu flink korter dan hij gewend is. Donderdag en vrijdag: Lief heeft soms hoge koorts, dan weer lichte verhoging. Hij is erg moe en slaapt veel. Heb je andere klachten? Keelpijn, darmen, benauwd, spierpijn? Nee alleen koorts en moe, het zal wel een griepje zijn. Zaterdag blijft het bij lichte verhoging. Wat fijn, het gaat de goede kant op. Morgen zal je wel weer beter zijn.
Dan schrik ik ’s nachts om half vier wakker van een harde klap. Ik schiet het bed uit en zie Lief op de vloer bij de badkamerdeur liggen. Het duurt even voor hij aanspreekbaar is. Hij heeft vreselijk buikpijn, wilde naar de wc maar is onderweg flauwgevallen. Niet in paniek raken nu, dokterspost bellen. Triagist aan de lijn, de huisarts wil hem zien. Ik loop midden in de nacht over de duinen naar de parkeerplaats. Vaag neem ik het sprookjesachtige landschap waar: de volle maan die de rustige zee laat glanzen, de schemering in het oosten, de vogels die met hun ochtendorkest zijn begonnen. Er is geen tijd om rustig om mij heen te kijken maar wat kan de wereld mooi zijn. Met de auto over de strandopgang zo dicht mogelijk naar het huisje rijden. Lief die krom van de pijn instapt. De hond mee? Ja Don Payo mee, we kunnen hem hier niet achterlaten.
De huisarts stuurt Lief door naar de Spoedeisendehulp in onze woonplaats. Om acht uur moet hij zich daar melden. Ik rij in het opkomende licht naar huis, zie vleermuizen boven de weg en realiseer mij dat ik zo weinig weet van deze wonderlijke vroege ochtendwereld.
Thuis gaat Lief op de bank liggen, hij heeft veel pijn. Ik maak mij vreselijk ongerust, ondertussen draaien mijn hersens op volle toeren. Wat te doen met Don Payo? We kennen een vrouw in de buurt voor noodopvang maar kan ik zo vroeg in de ochtend een berichtje sturen? Hoe krijg ik de fiets van Lief terug naar huis? enz.
Net na half zeven, ik waag het erop en stuur C een berichtje: kan de hond naar jou toe? Tien minuten later bericht: kom maar brengen. Don Payo met zak hondenbrokken afgeleverd. Briefje geschreven aan onze buren en bij ze in de bus gedaan: zien zij kans de fiets van Lief op te halen? Boterham voor mezelf klaargemaakt. Tijd om naar het ziekenhuis te gaan.
Half één, de diagnose: CT scan laat luchtbelletjes in darmen zien. Er is sprake van een bacteriële infectie, hij wordt opgenomen en krijgt antibiotica via het infuus. Ik ga naar huis, opgelucht dat hij in goede handen is. Eerst bij de buren langs om afspraak over fiets te maken dan spullen voor Lief inpakken en naar ziekenhuis brengen. Nee, zegt buurman, laat mij die spulletjes maar naar het ziekenhuis brengen. Dankbaar neem ik zijn hulp aan. Ik vertrek naar Katwijk om het huisje op te ruimen. Zes uur: ik ben net op tijd klaar als de buren aankomen. Nee, jij gaat niet in je eentje al die bagage naar de auto brengen, laat ons dat maar doen. Ik laat het gebeuren, hulp aannemen is nooit mijn sterkste kant geweest maar ik moet wel, ik ben stuk. Vanaf het strand regelrecht naar het ziekenhuis. Lief krijgt pijnstillers en heeft weer praatjes. Acht uur: ik rij naar huis en sjouw onze bagage naar binnen. Dan haal ik Don Payo op. Weer thuis besluit ik alleen het etenswaar op te ruimen, de rest komt later wel, eet een boterham, de tweede vandaag, heb verder niet kunnen eten. Kort avondrondje met hond gelopen. Total loss nu. Half elf: naar bed.
Maandag: als alles goed gaat mag Lief woensdag naar huis. Woensdagmiddag staat de Kanker.nl High Tea in Utrecht in mijn agenda. Mijn energiepijl is nu zo laag, ik kan niet én Lief ophalen ’s ochtends én ’s middags naar Utrecht. Vriendin Y: ik zal hem thuisbrengen.
Maandagavond: de hoge koorts is terug. Mijn ongerustheid ook. Mijn gedachten vliegen alle kanten op, kan niet helder denken, ben te moe. Ze zullen Lief toch niet te vroeg naar huis sturen?
Vanochtend, terwijl ik dit aan het schrijven ben, telefoon. Lief heeft de zaalarts gesproken. Vanwege hoge koorts gisteravond gaat hij morgen zeker niet naar huis.
Nu: opluchting dat hij nog niet naar huis komt maar ook ongerust dat de antibiotica niet, zoals verwacht, aanslaat.
Wordt vervolgd....