sluipschutter

Vrijdagmiddag mag Lief eindelijk naar huis. Zo, ook weer gehad, nu gaan we het dagelijkse leven weer oppakken, is onze gedachte. Dit was buiten de scherpschutter gerekend. Als kanker een sluipmoordenaar is, is dat bij hartziekten een scherpschutter.
Al snel wordt duidelijk dat bij iedere inspanning die Lief onderneemt, zijn hart op tilt slaat. Zijn ICD maakt overuren. Zaterdagochtend neemt Lief telefonisch contact op met Cardiologie van het Universitaire Medisch Centrum. Hij moet gelijk naar het ziekenhuis komen en als het echt mis gaat 112 bellen, is het geruststellende advies.
Daar gaan we weer, ik ben in dezelfde snelkookpan terecht gekomen als een kleine week geleden. Snel crisisopvang regelen voor onze oude hond die de spanning feilloos aanvoelt, dan de auto in richting ziekenhuis. Daar aangekomen melden wij ons volgens de instructies bij de bewaking in de grote lege hal. Terwijl de man van de bewaking ons uitlegt hoe we bij de Eerste Harthulp moeten komen, krijgt de scherpschutter Lief in het vizier, hij haalt de trekker over. Dit keer is de kogel raak maar Lief heeft een kogelvrijvest aan. Zijn ICD weert de hartstilstand af. De bewaker haalt snel een rolstoeltje en brengt ons met vliegende vaart naar de Eerste Harthulp waar kundige handen hem overnemen.
Later die dag, als hij aan allerlei toeters en bellen is aangesloten en wij enigszins tot rust zijn gekomen, hoor ik Lief aan een verpleegkundige vertellen dat hij eerder met pensioen gegaan is omdat ik uitgezaaide borstkanker heb en we zo nog wat goede tijd samen wilden hebben. Uitgezaaide borstkanker? Oh ja, dat gaat over mij. Dat is er ook nog.
Voor het eerst overvalt mij de beangstigende gedachte dat ik, die zich altijd zorgen heeft gemaakt over hoe het verder moet met Lief als ik er niet meer ben, wel eens degene zou kunnen zijn die alleen verder moet.