weer thuis

Lief is weer thuis. Drie dagen heeft hij aan de hartbewaking gelegen voordat duidelijk werd dat zijn medicijnspiegel voor zijn hart veel te laag was als reactie op de behandeling en/of de symptomen van de bacteriële darminfectie.
We proberen de draad van ons dagelijks leven weer op te pakken en ik probeer niet honderdkeer op een dag aan Lief te vragen hoe het met hem gaat of, als hij met de hond gaat wandelen, na 20 minuten in de stress te schieten omdat hij nog niet thuis is. Loslaten, vertrouwen hebben in zijn lijf dat nu met de juiste medicatie weer vooruit kan. Dat vertrouwen zijn we even kwijt geraakt en moet nu rustig en met beleid weer worden opgebouwd.
Vreemd wel, zelf ben ik nooit het vertrouwen in mijn eigen lijf verloren ondanks de gestage terreinwinst van de kanker. Is dat omdat het bij Lief om een aangeboren hartafwijking gaat maar bij mij de kanker op latere leeftijd is begonnen? Of is het omdat hartfalen abrupt de dood tot gevolg kan hebben maar de dood bij kanker voor een kortere of langere periode uitgesteld kan worden? Hoe dan ook, de gebeurtenissen hebben ons weer flink door elkaar geschut.
Terwijl ik zit te schrijven, hoor ik gerommel uit de keuken komen. Wat heb ik dat gemist: het geluid van Lief die aan het koken is. De dagen dat hij in het ziekenhuis lag, besefte ik hoezeer hij er voor zorgt dat ik binnen de beperkingen van de kankervermoeidheid nog redelijk actief kan zijn. Hij verzorgt de hond, kookt het eten, doet de boodschappen, enz. Al die dingen moest ikzelf doen toen hij in het ziekenhuis lag. Het was teveel, gesloopt was ik.
Ondertussen dendert de diesellocomotief in volle vaart naar het volgende station: komende week controle bij de oncoloog.