Stressfractuur?

Mijn telefoon gaat, een anoniem nummer. Het is de radioloog van het ziekenhuis waar een paar uur eerder foto’s zijn gemaakt van mijn rechter voet. Ik verstijf maar dan hoor ik het woord ‘stressfractuur’ vallen en ontspan. Het buitenste middenvoetsbeentje is gebroken. Ik moet mij melden bij de Spoedeisende Hulp om mijn voet in het gips te laten zetten.
Een stressfractuur? Nog nooit van gehoord. Hoe kom ik daar nou weer aan?
Het wreekt zich dat Lief geen rijbewijs heeft want hoe kom ik in het ziekenhuis en weer thuis als ik niet zelf mag terugrijden? Ik bel een vriendin, zij blijkt een dagje uit, een andere vriendin is met vakantie, weer een ander rijdt geen auto, overige vriendinnen wonen ver weg of zijn aan het werk. Ik ga de huizen in onze buurt af. Er wonen vooral jongere mensen die allemaal aan het werk zijn. Lief en ik zijn het ‘oudere echtpaar’ dat overdag thuis is en waar de pakketbezorgers aanbellen als ze bij buren voor een dichte deur staan. Dan maar een taxi gebeld.
In het ziekenhuis vertel ik mijn verhaal aan een jonge chirurg in opleiding: Inmiddels 3,5 week geleden kreeg ik na een voetmassage vage pijnklachten. Een paar dagen later, na een yogales, nam de pijn flink toe en kon ik de bal van mijn voet niet meer afwikkelen. Toch heb ik twee weken stug doorgelopen want we weten allemaal dat blijven bewegen goed voor je is. Dus twee keer per dag met Lief aan de wandel als hij de hond ging uitlaten. De rondjes waren wel korter dan anders en het laatste stukje leunde ik zwaar op zijn arm, maar opgeven was geen optie. Omdat we op vakantie zouden gaan naar zuid Frankrijk en ik mij afvroeg of het wel verstandig was om 2 dagen met deze voet achter het stuur te zitten, belde ik na 2 weken naar de huisartsenpraktijk voor het maken van een afspraak. De doktersassistente beoordeelde mijn klacht als niet urgent en zo kwam het dat ik pas 10 dagen later bij de huisarts terecht kon. Zie daar de optelsom van 3,5 week.
In de gipskamer wordt vakkundig loopgips om mijn voet gezet. ‘Komt u maar over 4 weken terug,’ zegt de dame in kwestie als ze ziet dat de chirurg de termijn op 6 weken heeft gezet. ‘Als u geluk hebt, kan het gips er dan af en zo niet, dan blijft het nog 2 weken zitten. En,’ voegt ze eraan toe, ‘dit kan een lange termijn bijwerking zijn van de chemokuren die u gehad hebt.’ Zou het? Het is voor het eerst dat ik hier van hoor.
Ik verlaat het ziekenhuis met de boodschap dat ik mijn voet zo min mogelijk mag belasten en het huis niet uit mag. Ook mag ik met mijn gipsenpoot niet fietsen of autorijden.
De huisarts, die mij een paar dagen later opbelt, is het met mij eens dat het vreemd is dat ik na een voetmassage en yogales met een stressfractuur zit opgescheept. Osteoporose? Het kan maar ik krijg al jaren maandelijks een Xgeva injectie tegen osteoporose. De huisarts adviseert via de oncoloog een botdichtheidsmeting te laten doen.
Inmiddels zijn 6 dagen van de 4 weken huisarrest verstreken. Het valt mij zwaar. Dat onze vakantie niet doorgaat, is nog het minste. Maar dat ik op ‘pauze’ gezet ben terwijl mijn leven door de uitgezaaide borstkanker toch al ingekort wordt, vind ik moeilijk te accepteren. Anderzijds vind ik dat ik niet moet zeuren, er zijn ergere dingen.
Mijn besluit om bij pijnklachten 2 weken te wachten voor ik aan de bel trek, heb ik in de kliko container gedumpt. Dit overkomt mij geen tweede keer!
Vandaag kwam de verpleegkundige langs om mij de maandelijkse Faslodex injecties te geven. ‘Waarom huur je geen scootmobiel?’ vraagt ze. Heeft zij ook gedaan toen zij met een gebroken enkel thuis kwam te zitten. Hmm, een scootmobiel, zou dat wat voor mij zijn???