Brussel, Lahore

‘Zal ik vanavond koken?’
‘Graag. Ik moet er nu echt vandoor.’
‘Wacht, even je kraag goed doen. Zo. Werk ze. Rustig aan hè. Doe je voorzichtig?’
‘Ja, jij ook? Dag liefie, tot vanavond.’
‘Dahag tot vanavond.’
Je geliefde stapt vervolgens in de metro naar zijn werk. Een uur later blijkt dat je hem nooit meer zult zien. Nooit meer dezelfde ochtendrituelen, nooit meer zijn aanwezigheid, stem, geur, warmte. De aanslagen in Brussel hebben niet alleen mensenlevens gekost, ze hebben ook mensenlevens voorgoed ontwricht. De doden zullen gemist worden door kinderen, ouders, geliefden, collega’s, vrienden, grootouders, buurtbewoners. De dood is onverzettelijk en onomkeerbaar. En dan zijn daar ook nog die vele gewonden, fysiek en mentaal getekend voor het leven. Zo triest.
Terrorisme is als uitgezaaide (borst)kanker. Terwijl de ene metastase wordt uitgeschakeld, vormen kankercellen op andere plekken in het lichaam nieuwe metastasen. Het verontrustende is vooral dat deze moordenaars voortkomen uit onze eigen maatschappij zoals de borstkankercellen voortkomen uit mijzelf, het zijn lichaamseigen cellen. Onze samenleving produceert terroristen zoals mijn lijf borstkankercellen produceert.
Het is met enige schroom dat ik dit opschrijf, dit is tenslotte een website voor mensen die te maken hebben met kanker maar ik vind mijn leed soms in het niet vallen bij het leed van anderen. Wat zal ik deze week over mijzelf schrijven als er zoveel mensen geraakt zijn door de aanslagen afgelopen dinsdag in Brussel en gisteren in Lahore. Zo vreselijk verdrietig. Bij iedere aanslag schudt onze samenleving op zijn grondvesten en blijken we niet bij machte deze kanker te vernietigen.