Compassie

Afgelopen week naar het ziekenhuis geweest voor gesprek met de oncoloog en uitslag bloedonderzoek. De tumormarker in mijn bloed is nog steeds binnen de norm!
Ik ben altijd doodmoe na een bezoek aan de oncoloog ongeacht de uitkomst van het gesprek. Ook de spanning ben ik niet zomaar kwijt, het duurt vaak een paar dagen eer ik weer tot rust kom. Dit keer duurde het helemaal lang voordat ik de spanning kwijt was omdat de irritatie in bil, heup en bovenbeen nog steeds voortduurt. Ik heb dit gemeld bij de oncoloog maar de klacht ook gelijk weggewuifd als niet belangrijk.
Wat is dat toch dat ik fysieke klachten nog steeds niet serieus neem en afdoe als ‘valt wel mee’, ‘kiezen op elkaar’ en ‘niet zeuren’? Ik dacht inmiddels toch echt mijn les geleerd te hebben.
De eerste les was twee jaar geleden toen ik veel te lang heb doorgelopen met gruwelijke rugpijn veroorzaakt door een metastase. Doorlopen met pijn dat ging mij geen tweede keer gebeuren, nam ik mij toen voor.
De tweede les was afgelopen maart. Wij waren bij de oncoloog die ons aan de hand van een botscan vertelde dat er naast twee actieve haarden in de wervels ook 3 gebroken ribben zichtbaar waren. Wat???? vroegen wij in koor. Gebroken ribben? Hoe kan dat nou? Weet u dat zeker? Ja dat wist hij zeker en liet ons op de scan een breuk in de drie onderste rechter ribben zien. Bent u gevallen? Ik? Gevallen? Nee! Maar dat doet toch hartstikke veel pijn? Ja, zei hij, dit moet heel veel pijn gedaan hebben.
Weer thuis lieten die gebroken ribben mij niet los. Ik heb lang en diep in mijn geheugen moeten graven voordat ik de oorzaak gevonden had. Ja, ik ben begin januari gevallen op de trap en met een harde klap met mijn rechter flank tegen de balustrade terecht gekomen. En ja, het deed ontzettend veel pijn, ik kon weken lang niet op mijn rechter zij liggen, zitten was een probleem en hoesten was al helemaal een verschrikking. Maar in die periode voelde ik mij hondsberoerd en kon ik mijzelf nauwelijks staande houden, dit kwam door de bijwerkingen van de medicatie die ik toen slikte. De pijn van die val kon ik er niet bij hebben, ik voelde mij al zo ellendig. Ik heb de pijn toen op een zijspoor gezet, kiezen op elkaar, flink zijn en geen aandacht aan besteden.
Eenmaal de oorzaak van de gebroken ribben gevonden, schrok ik van het feit dat ik zo hardvochtig voor mezelf ben en zo weinig compassie heb. Altijd maar flink zijn, altijd maar doorgaan. Ik heb mij toen voorgenomen mezelf meer ruimte te gunnen en minder streng te zijn. Ik hoef niet altijd flink en sterk te zijn. Maar wat is het moeilijk om mijzelf daar aan te houden. Ik heb nog een lange weg te gaan en nog veel te leren.

p.s. nog voor we het ziekenhuis uit waren, was het besluit genomen: we zijn inmiddels op zoek naar een oudere hond.