Tijd, zo kostbaar

Afgelopen week was een zeer rustige week en dat is wennen na jaren van rennen en vliegen en aan 24 uur per dag niet voldoende hebben. Ik ben aan het afkicken van een volgepropt en hectisch leven en heb nog steeds geen modus vivendi gevonden.
Opgegroeid met het motto ‘ledigheid is des duivels oorkussen’ en een grote dosis plichtsbesef is het lastig de druk om iedere dag nuttig te besteden, los te laten. Nu, door de woekering van kankercellen in mijn lijf gedwongen, ben ik op zoek naar een nieuwe balans en dat valt niet mee.
Mijn werk buitenshuis is weggevallen, hier heb ik zelf voor gekozen en ik heb geen spijt van deze beslissing. Ik heb niet meer de energie van jaren terug en moet in een lager tempo leven om mij staande te houden. Toch worstel ik met de voor mijn gevoel ‘inhoudsloze’ dagen. Ja, ik geniet van afspraken met vriendinnen, van mijn woelende handen in de aarde en het tutten met plantjes, van het kijken naar de bloemen in de tuin en de hard werkende bijen en hommels, van een stukje fietsen, van een boek lezen, van werken in mijn atelier, van niet gehaast zijn, van ’s ochtends rustig opstaan en niets moeten. Maar nu de weken zich zo kabbelend aaneenrijgen, gaat het kriebelen, word ik onrustig en loop ik vaak met mijn ziel onder de arm.
Moet ik mij bij deze doelloze dagen neerleggen en de knop voorgoed omzetten? Of moet ik op zoek naar meer inhoud? Hoezo ‘meer inhoud’? Betekent dit dat mijn huidige rustige leven zonder inhoud is? Moet ik de tijd die mij rest en waarin ik nog actief kan zijn, verantwoord invullen? Zal ik dan vrijwilligerswerk gaan doen? Wil ik mij binden aan vaste werkzaamheden ook al zijn die op vrijwillige basis? En kan ik dat eigenlijk wel gezien mijn gezondheid? Tel je alleen als je zinvol bezig bent? Is er zijn voor de mensen die mij liefhebben voldoende, of is zinvol zijn een verantwoorde rol hebben in onze samenleving? Existentiële vragen waar ik mee worstel.
Aan het eind van weer een keutelende dag zinkt de moed mij in de schoenen, waar ben ik mee bezig? Wat wil ik verder met mijn leven? Wat kan ik nog en voor hoe lang? Van deze vragen word ik soms zo ontzettend moedeloos en verdrietig. De dagen lijken zo inhoudsloos.

Terwijl ik worstel met de zingeving van mijn bestaan glipt tijd, zo kostbaar, als zand door mijn vingers.