de bloeduitslag, het onderzoek en de mens

‘We moeten eerst een totaalbeeld krijgen. Dat betekent dat gekeken wordt naar de bloeduitslag, het onderzoek en de mens voordat een nieuw behandelplan opgesteld wordt,’ aldus dr. P.
Daar zit wat in. Naar aanleiding van de bloeduitslag had ik ingezet op gelijk beginnen met nieuwe medicatie maar dr. P staat op de rem. Er moet eerst een onderzoek plaatsvinden en hoe gaat het eigenlijk met de mens?
Twee weken later brengt een radioloog ter voorbereiding van een PETscan met behulp van een echoapparaat de infuusnaald er in één keer in. Zo kan het dus ook, wat een opluchting! Daarna moet ik 40 minuten stilliggen. Om de tijd door te komen laat ik in gedachte alle vakantiehuisjes waar ik met Lief geweest ben, de revue passeren. Bij ieder huisje komt een vloedgolf aan herinneringen naar boven waardoor er genoeg vakantiehuisjes overblijven om mij ook tijdens de PETscan mee te vermaken.
Nog een week later zitten Lief en ik weer tegenover dr. P. Hij laat ons de beelden van de PETscan zien: alleen in verschillende ruggenwervels licht de radioactieve vloeistof vervaarlijk op. Dr. P vindt het positief dat andere organen niet aangetast zijn. Ik knik blijmoedig maar zoals zo vaak in dit ziektetraject bekruipt mij het gevoel blij te zijn met een dode mus. Het blijft toch kanker zelfs al beperkt het zich tot ruggenwervels.
En hoe gaat het ondertussen met de mens? Tja, met ups en downs. Begin volgende week begin ik met Palbociclib en Fulvestrant. Ik zie er tegenop. De grote vraag is natuurlijk: zal de medicatie werken en kan ik ertegen. Toen ik begon met Everolimus ben ik daar in eerste instantie zo ontzettend ziek van geweest dat ik ermee wilde stoppen. Nadat de dosering gehalveerd was, voelde ik mij weer mens worden. Zo’n ervaring maakt onrustig bij de start van nieuwe medicijnen. Mijn voorstel om nu uit voorzorg met een lagere dosering te beginnen, wordt door dr. P niet overgenomen. Het zij zo.
Enerzijds ben ik blij dat er nog een medisch traject mogelijk is. Ik krijg weer een nieuwe kans en ben nog niet uitbehandeld. Ik kan en mag nog steeds voorzichtig vooruit kijken. Anderzijds zijn er ook momenten dat het leven mij moedeloos stemt, dat ik het wel genoeg vind zo en waarbij ik mij door de dag heen sleep. De stuwdam van gewapend beton vertoont nog geen scheurtjes. Jammer want wie weet, kan na een flinke huilbui mijn zwaar gemoed weer wat opklaren.
Ik spreek mijzelf maar weer eens moed in, trek mij aan mijn haren omhoog: hup, niet zo sippen maar moedig voorwaarts!