De duivel op de hielen

Ruim 2 weken weggeweest. Ruim 2 weken niet met ziek-zijn bezig geweest. Ik vind het opvallend hoe alle ballast van ziekzijn wegvalt zodra de omstandigheden vrij ideaal zijn. Dat heeft vooral te maken met de rust die ik mijzelf gun als ik weg ben van de dagelijkse beslommeringen. Er valt in een gehuurd huis vlakbij een dorpje in Zuid Frankrijk ook niet veel meer te doen dan rondlummelen, wat lezen, eten, boodschapje doen, wandeling maken en dat dag na dag in willekeurige volgorde. De heenweg stond in schril contrast met de terugweg. Heen was ik uitgeput, vond de reis veel te lang en zwaar, en bedacht ik dat ik de reis nooit meer met de auto wilde ondernemen. Terug verliep de reis soepel en ontspannen, en bedacht ik dat het nog makkelijk te doen is. En altijd denk ik aan die reis tien jaar geleden. Ook toen kwamen we terug van vakantie maar ondanks het feit dat ik twee weken lang weinig tot niets had ondernomen, was ik nog steeds uitgeput toen we terug naar huis gingen. We zijn toen een aantal keren langer gestopt omdat het te zwaar voor mij was. Ik begreep er niets van, waar kwam die overweldigende vermoeidheid vandaan? Niet lang daarna hoorde ik dat ik borstkanker had en nog steeds vraag ik mij af of die vermoeidheid toen daardoor veroorzaakt werd. Ik zal het nooit weten.
We zijn gisteren teruggekomen en ik ben alweer druk in de weer met van alles en nog wat. Er is hier ook altijd zoveel te doen. De wasmand loopt over, afspraken moeten nagekomen, bolletjes geplant, zomerkleding opgeruimd, enz. Ik weet het, ikzelf ben degene die alle activiteiten op zich neemt, niemand dwingt mij er toe. Het is alsof de duivel mij op de hielen zit, alsof ik nu nog zoveel mogelijk onderneem vooruitlopend op straks, straks wanneer ik geketend door de kankerduivel geen kant meer op kan. Toch neem ik mij weer eens voor om een stap terug te doen, minder hard te lopen, niet alsmaar mijn grenzen op te zoeken. Lief probeert mij keer op keer af te remmen, wellicht helpt het dat hij nu overdag thuis is, dat zijn rust een goede invloed op mij heeft.
Vlak voor onze vakantie nam hij officieel afscheid van zijn werk en collega’s. Ik vond het fantastisch erbij te zijn, de speeches aan zijn adres te beluisteren, mee te mogen zingen met het afscheidslied en alle lieve, betrokken, gemeende woorden die zijn collega’s uitspraken te mogen aanhoren. Lief was duidelijk beduusd en onder de indruk van alle aandacht en positieve uitspraken en ik, ik genoot. Wat voelde ik mij gelukkig dit samen met hem mee te mogen maken. Dat kan mij niet meer ontnomen worden.