de lamme en de blinde

Ik betrap mij er de laatste tijd steeds vaker op het leven een hoop gedoe te vinden. Maakt mij dat depressief? Nee, ik denk het niet, wel somber. Er zijn ook best wat redenen om te somberen, al is daar ook altijd weer die stem op de achtergrond die zegt dat ik niet moet zeuren.
Met Lief gaat het, gezien wat er allemaal met hem gebeurt is, wonderwel goed. Al vindt hij er niets aan, hij gaat trouw tweemaal per week naar het revalidatiecentrum om te trainen. De beste revalidatietraining wordt echter verzorgd door Don Payo in de vorm van de lange wandelingen die Lief met deze nieuwe oude trouwe viervoeter maakt. Ik moet mij inhouden om Lief niet te bellen als hij van huis is. Loslaten, rustig blijven, vertrouwen op het apparaatje in zijn borst. Komende zomer staan een aantal hartonderzoeken op het programma want met het plaatsen van de ICD is hij er nog niet. Gelukkig is de zomer nog ver weg.
Ondertussen voelen wij ons de lamme en de blinde. Het evenwicht is verstoord. Lief zorgde voor mij. Dat doet hij nog steeds maar nu zorg ik ook voor hem. Het maakt ons kwetsbaar, we zoeken naar een nieuwe balans.
Het overlijden van vriendin G vind ik nog steeds moeilijk te bevatten. Op zoek naar een foto van haar tussen honderden foto’s die mijn leven blootleggen, komen allerlei herinneringen boven. Sommige stemmen vrolijk, andere melancholisch.
Vriendin R blijkt borstkanker te hebben. Woede en verdriet om wat haar te wachten staat. De operatie heeft plaatsgevonden. Naast de tumor zijn een aantal vervuilde lymfklieren verwijderd. Dat is slecht nieuws. Deze week krijgt ze de eerste chemokuur. Ik wil haar graag steunen maar mijzelf niet opdringen met mijn verhalen en ervaringen. Het is aftasten. Nee, ik vertel haar niet over hoe verschrikkelijk zwaar ik destijds de chemoperiode heb ervaren. Tijd was nog nooit zo stroperig en traag als toen. En ik vertel haar al helemaal niet dat een collega die dezelfde chemokuur kreeg, aan de bijwerkingen van de eerste chemokuur is overleden.
Ondertussen loop ikzelf alweer een tijdje met een ingezwachtelde linker arm en hand. Lymfoedeem speelt weer op. Omdat er geen directe aanleiding is voor de zwelling van arm en hand ben ik op advies van de oedeemtherapeut bij de oncoloog geweest. De waarde van de tumormarker is nog steeds binnen de grens. Geen reden dus om aan een tumor te denken die de zaak blokkeert.
Ik voel mij vreselijk onthand, vooral ook omdat ik linkshandig ben. Gewone dingen zoals handen wassen, schrijven (ook op de computer), aankleden enz zijn struikelblokken geworden. Laat staan dat ik lekker kan werken in mijn atelier. Vandaag bij de oedeemtherapeute schoten de tranen in mijn ogen. Ik ben zo moe. Het leven is zo’n hoop gedoe.