mevrouw Struisvogel en het elektronisch patiëntendossier

Nooit eerder zaten Lief en ik zo ontspannen in de wachtkamer van het ziekenhuis voor de controle-afspraak als afgelopen maandag. Sinds kort kan ik alle uitslagen en verslagen, kortom mijn gehele patiëntendossier, thuis achter de computer inzien. En dat stelt mij soms voor een dilemma: zal ik een paar dagen van tevoren zelf mijn bloedwaarden bekijken of wacht ik tot de oncoloog mij de uitslag geeft? Zal ik als een struisvogel nog even mijn kop in het zand steken of niet?
Het argument dat, indien de tumormarker te hoog zou zijn, ik mij dan vast kan voorbereiden op een slechtnieuwsgesprek, vond ik best sterk maar uiteindelijk was het gewoon nieuwsgierigheid wat mevrouw Struisvogel op ‘uitslag klinisch chemisch laboratorium’ deed klikken. Gelijk was daar de opluchting. 25,5 stond er, keurig binnen de norm.
Het lukt mevrouw Struisvogel echter niet altijd haar kop opgeheven te houden. Een tijdje terug is een PETscan gemaakt vanwege mijn aanhoudende dikke oedeemarm en -hand. Een paar dagen daarna had ik een afspraak met dokter P om de uitslag te bespreken.
‘Goed nieuws,’ vertelde hij, ‘er zijn geen obstructies gevonden die het oedeem kunnen veroorzaken. Verder zijn in een paar ruggenwervels kankercellen te zien.’
‘Kankercellen?’ reageerde ik verschrikt.
‘Ja, maar dat wisten we toch al?’ antwoordde hij.
Oh ja, natuurlijk, daarom zit ik hier. En nee, de kankercellen zijn niet actief, dankzij die pillen. Dus toch goed nieuws.
Later, thuis, bedenk ik dat ik het verslag van de nucleaire geneeskunde zelf wil inzien. Ik open mijn elektronisch patiëntendossier en begin te lezen: De bekende afwijking in Th6 is nog enigszins FDG-avide. Er zijn kleine aanvullende accumulaties zichtbaar zoals in TH9 en mogelijk ook... Stop! roept mevrouw Struisvogel. Niet verder lezen! Mevrouw Struisvogel sluit snel het dossier. Ze stopt haar kop in het zand en besluit het bij de informatie van dokter P. te houden. Die details in het verslag wil zij helemaal niet weten, veel te confronterend.

Als Lief en ik maandag voor de controle-afspraak de spreekkamer binnenlopen, vertelt dokter P. ons gelijk dat de tumormarker nog steeds binnen de norm is. ‘Dat wisten we al,’ roepen wij in koor. Tja, daar sta je dan als arts met je goede nieuws dat oud nieuws blijkt te zijn. De volgende controle is over 5 maanden. Heerlijk, de hele zomer ligt voor ons open. Nou ja, open...
In juni/juli verwacht Lief een oproep van Cardiologie voor verder onderzoek en behandeling van zijn hart. Zolang de oproep nog niet daar is, doet mevrouw Struisvogel alsof er niets aan de hand is, wat haar goed lukt omdat het goed gaat met Lief. We zijn net terug van 2 weken vakantie in noord Frankrijk waar Lief de wandeltest van helling op, helling af, glansrijk heeft doorstaan. We hebben het daar heerlijk gehad en zijn goed uitgerust teruggekomen. Ik prijs mijzelf gelukkig dat het ons nog steeds gegeven is gezamenlijke herinneringen aan te kunnen maken.
En in september hoop ik 60 jaar te worden. Mevrouw Struisvogel strekt haar nek en gooit haar kop in de lucht. Wie had dat ooit gedacht?!