Twijfel

‘Wat ik nou niet begrijp, is dat u nu pas belt’ zegt de oncologisch verpleegkundige aan de andere kant van de lijn. Haar woorden missen hun uitwerking niet: ik schiet vol. Geschrokken van mijn reactie, vervolgt ze ‘Ik bedoel dat niet als een verwijt.’ Ik probeer haar uit te leggen dat mijn aandacht de afgelopen tijd vooral op Lief gericht was. Lief is de dag daarvoor thuisgekomen na een korte opname op Cardiologie in het Universitair Medisch Centrum. Het ging om onderzoek en behandeling waar we allebei vreselijk tegenop zagen. Mijn eigen gezondheid had daardoor even geen prioriteit. ‘U moet goed voor uzelf zorgen, daar heeft u man veel meer aan,’ klinkt het belerend nadat de verpleegkundige mijn uitleg heeft aangehoord. Ik zucht en besluit haar maar niet te vertellen dat goed voor Lief zorgen, voor mij gelijkstaat aan goed voor mijzelf zorgen. Ik kon hem toch onmogelijk in de steek laten tijdens die spannende dagen?

De verpleegkundige zegt toe te overleggen met de oncoloog en mij daarna terug te bellen. Ik heb al lange tijd last van diarree. Op vrijdagmiddag kwamen daar koorts, hevige buikkrampen en buikpijn bij. Natuurlijk net voor het weekend. Dan begint de twijfel: wel of niet nog even aankijken? En als het aanblijft houden de huisartsenpost of het ziekenhuis bellen? Wel of niet iets eten? Veel water drinken, dat wel. Stel dat het een besmettelijke buikgriep is, kan ik Lief dan wel of niet naar het ziekenhuis brengen op zondag? Ik was al moe van de spanning om Lief en de aanhoudende diarree maar die continue twijfel en onzekerheid of ik wel de juiste beslissingen neem, zorgt ervoor dat ik ook geestelijk uitgeput raak. Vandaar die tranen aan de telefoon.

Omdat de voor mij vertrouwde personen, huisarts en oncoloog, in het weekend toch niet bereikbaar waren, besloot ik mijn ziekzijn opzij te schuiven en mijn aandacht op Lief te richten. Op maandag leken mijn darmen weer wat tot rust gekomen om de volgende dag weer volledig dwars te liggen. Dus dinsdag naar de huisarts die mijn buik onderzocht en niets bijzonders constateerde. Zodoende werd het woensdag voordat ik contact opnam met het ziekenhuis.
Tijdelijk stoppen met het slikken van Everolimus is het devies van de oncoloog, vanwege de vaak voorkomende bijwerking van irritatie van het darmslijmvlies door dit medicijn.

Nu, weer een week later en na een bezoek aan de oncoloog, is besloten dat ik nog twee weken stop met het slikken van Everolimus. Als de klachten daarna weer opspelen moet ik overgaan op het slikken van Palbociclib. Het houdt mij nog niet zo bezig. Mijn aandacht gaat nog steeds naar Lief bij wie een paar dagen geleden de ICD aansloeg naar aanleiding van een hartritmestoornis. De behandeling in het ziekenhuis was er juist op gericht dat dit niet zou gebeuren. Twijfel en onzekerheid slaan weer aan alle kanten toe: is die behandeling wel juist geweest? Ik maak mij vreselijk ongerust om Lief. Word angstig als hij de deur uit is. Er zal toch niet...? Ik probeer de angst en ongerustheid te negeren. De kwetsbaarheid van ons beider gezondheid maakt het leven er niet makkelijker op.