Museumjaarkaart

De oncoloog is vastbesloten: ik moet overstappen op Palbociclib. Het overvalt mij. Ik was er van overtuigd dat ik weer door zou gaan met het slikken van Everolimus na een pauze van drie weken waarin mijn darmen zich goed hersteld hebben. Palbociclib, ik weet dat dat de volgende stap is in de behandeling tegen de kankercellen maar zolang Everolimus zijn werk naar behoren doet, zie ik geen reden om op een ander medicijn over te stappen. Mijn darmklachten zijn toch verdwenen? Waarom dan stoppen? Omdat die darmklachten zullen terugkeren zegt de oncoloog. Hij is onvermurwbaar. Ik ga met tegenzin akkoord en luister naar zijn uitleg over de eventuele bijwerkingen van Palbociclib. Het stemt mij niet vrolijk. Ik denk aan de drie onaangebroken doosjes Everolimus die ik thuis heb liggen. Zonde van dit dure medicijn dat nu ongebruikt afgevoerd moet worden. Laat de apotheker het maar niet horen. Maar dan is daar in het gesprek met de oncoloog plotseling de omslag. Hij komt terug op mijn tegenzin om over te stappen op het nieuwe medicijn en stelt voor om Everolimus toch nog een kans te geven. Opgelucht stem ik toe. Komend najaar slik ik dit middel 5 jaar, dat is ongekend lang. Ik vermoed dat een gezond portie nieuwsgierigheid bij de oncoloog de overhand krijgt: welk record gaat zijn patiënt halen met het slikken van Everolimus.
De dagen na dit gesprek rust het leven zwaar op mijn schouders. Dit is anders dan een controlegesprek met goede uitslag. Het is confronterend, ik word weer eens met de neus op de feiten gedrukt. Mevrouw Struisvogel kan haar kop even niet in het zand steken. Maar nu, ruim 10 dagen verder en met darmen die zich keurig gedragen, voel ik de spanning langzaam afnemen en durf ik het zelfs aan om mijn Museumkaart voor een jaar te verlengen.