De zon en alles

Nog een week te gaan voor mijn expositie. Sinds ik weet dat ik ernstig ziek ben, ben ik er om onduidelijke redenen vanuit gegaan dat ik nooit meer zou exposeren, alsof mijn atelierwerk met de terugkeer van de kanker er niet meer toe doet. Ja, ik doe nog steeds mee met de Kunstroute en groepsexposities maar een solo expositie, nee daar geloofde ik niet meer in. Tot ik van het najaar gevraagd werd te komen exposeren in een galerie waar ik in het verleden vaker heb geëxposeerd. Ik was blij verrast en dacht ‘ach waarom niet’. Ik had genoeg eigen werk in voorraad om zonder enige inspanning de ruimte te vullen en was dan ook van plan mij niet al te druk te maken. Ik maakte een selectie van het werk dat ik zou exposeren en besloot mijn ‘kankerwerken’ Elegie en Point of no Return niet te exposeren, het detoneert teveel met het overige werk. De Zon en Alles, geïnspireerd op een gedicht van Eva Gerlach, en verwijzend naar mijn ziekte, past daarentegen prima binnen de collectie.
Met het dichterbij komen van de expositie begon het echter toch te borrelen en te kriebelen. Het gevolg laat zich raden: in eerste instantie bedacht ik dat het toevoegen van een paar nieuwe werken genoeg zou zijn maar eenmaal aan het werk getogen blijken die paar nieuwe werken uit te groeien tot een geheel nieuwe serie. Met een laatste werkspurt deze week tot gevolg waarbij vooral de puntjes op de i gezet moeten worden. Gelukkig is de verbouwing van de badkamer die vandaag van start zou gaan met een week uitgesteld. Ik werd behoorlijk onrustig bij het idee geconcentreerd in mijn atelier te moeten werken terwijl er vreemde mannen in de ruimte ernaast aan het slopen, boren, sjouwen enz zouden zijn. Leek mij geen goede combinatie.
Zoals ik dat met voorgaande exposities heb meegemaakt neemt met het naderen van de opening de twijfel over mijn eigen werk toe. Mijn blik wordt steeds kritischer. Zelfs nu, nu ik mij heb voorgenomen meer te relativeren, mij niet meer zo te laten meevoeren met van alles en nog wat, tenslotte heb ik door mijn ziekte geleerd waar het in het leven echt om draait, zelfs nu maak ik mij toch weer druk en kan mijn werk mijn toets der kritiek nauwelijks doorstaan. Het lukt mij nog steeds niet een laat-maar-waaien en we-zien-wel-hoe-het-loopt mentaliteit aan te meten.
Nog even doorzetten, zondag inrichten en dan loslaten. Wie weet is het mijn laatste expositie.