Doorzetten

Het was hard aanpoten de afgelopen week om alles op tijd klaar te krijgen voor mijn expositie. Ik werd hardhandig met mijn neus op de feiten gedrukt: echt doorwerken zit er niet meer in, ik heb dat dit keer moeten bekopen met een blaasontsteking. Lastig. Ik weet gelijk weer waarom ik destijds gestopt ben met werken buitenshuis. Het gaat prima zolang de dagen in een rustig tempo voorbij gaan. Zodra ik het tempo opvoer, gaat het mis.
Zaterdagavond bleek onze miss Happy erg unhappy. Overgeven, diarree, er was niets over van onze vrolijke, alerte, lieve stadswolf. Zondagochtend was ze nog steeds lethargisch en had ze zelfs geen belangstelling in eten. Het lastige van een dier is dat het, net als bij baby’s en kleine kinderen, niet kan vertellen wat er mis is. Deze 11 jaar oude hond is nog geen 10 maanden bij ons maar Lief en ik zijn al zo aan haar vrolijke verschijning verknocht dat we toch echt hopen dat ze nog een tijdje meegaat. Dus na een telefoontje met de dierenarts stonden we even later in de dierenkliniek. Injectie gekregen, pillen en voedingsvoorschriften mee maar tot op heden is ze nog niet opgeknapt. Als dat zo blijft maar weer contact opnemen met de dierenarts.
Zondagmiddag de expositie ingericht, na thuiskomst de laatste voorbereidingen getroffen voor de verbouwing van de badkamer die vanochtend van start is gegaan en nu ben ik total loss.Op de vraag of ik mijn werk wil delen, kom ik nog terug. Voor nu houd ik het alleen even op dit korte berichtje.
Miss Happy en ik stappen zo in de auto en rijden naar mijn ouders. Daar zullen we de komende dagen overdag verblijven om de drukte van de verbouwing thuis te ontvluchten. Even niet denken aan de stofwolken die de komende tijd in huis zullen hangen. Even doorzetten nog.