Donorregistratie

Met enige regelmaat wordt opgemerkt dat ik nu zeker het vertrouwen in mijn lijf verloren ben. Niets is echter minder waar. Ik vind dat mijn lijf het, gezien de moeizame omstandigheden, hartstikke goed doet, waarbij de ondersteuning van de medicijnen die ik slik, onontbeerlijk is. Soms prijs ik in gedachten mijn hart dat gewoon doorgaat met bloed rondpompen, mijn longen die lucht in en uit laten, mijn botten die zich dapper verweren tegen rondzwervende kankercellen, enz.
Lang geleden, ik moet een jaar of 28 geweest zijn, heb ik mij ingeschreven bij het donorregister. Ik vond het destijds de normaalste zaak van de wereld dat mocht ik komen te overlijden, mijn organen ingezet zouden worden ten bate van anderen. Toen ik wist dat ik uitgezaaide borstkanker had, heb ik nagevraagd of mijn inschrijving nog wel zin had. Ik kreeg te horen dat organen als lever, nieren, hart niet meer in aanmerking komen voor transplantatie maar dat mijn hoornvliezen wel degelijk nog steeds gebruikt kunnen worden. Mijn inschrijving als orgaandonor heb ik dan ook gehandhaafd.
Wat een ellende als je weet dat je alleen kunt overleven wanneer een ander overlijdt en hij/zij en de naasten akkoord gaan met het hergebruik van de organen. Kanker is een rottige ziekte maar is helaas niet de enige ziekte die een mensenleven volledig kan ontwrichten. Het is dan ook een zeer spannende tijd voor al die mensen die ernstig ziek zijn en een orgaandonor nodig hebben om te kunnen overleven. Ik hoop echt dat de donorwet binnenkort door de Eerste Kamer goedgekeurd wordt. Er hangen zoveel (jonge) mensenlevens vanaf.
Jammer dat niemand op de organen van mij als kankerpatiënt zit te wachten, maar wel begrijpelijk. Ik vind het echter een troostende gedachte dat met mijn overlijden wellicht één of twee mensen geholpen kunnen worden met mijn goed werkende hoornvliezen.