Drempel

Soms lijkt de tijd zo ontzettend snel te gaan. Het ene moment ben ik mijn reiskoffertje aan het inpakken voor een weekje Parijs, het andere moment ben ik thuis alles weer aan het uitpakken. Ben ik echt weg geweest? Jawel want ik heb een overvolle ladekast met herinneringen aan deze week in mijn hoofd.
De week begon onder een slecht gesternte. Ik voelde mij niet lekker, koortsig, keelpijn en een hoofd dat op barsten stond. Wel of niet weggaan? Wat een lastige overweging. Onze trouwe viervoeter was naar haar vaste logeeradres gebracht, treintickets maanden van tevoren gekocht, appartementje in de binnenstad gehuurd, koffertjes gepakt. Niet zeuren, gewoon gaan, hopelijk valt het allemaal wel mee. Dus maandagochtend vroeg aan de reis begonnen. Tegen de tijd dat we Parijs hadden bereikt, had ik koorts en voelde ik mij wel heel erg brak. En alsmaar die twijfel: doe ik er wel goed aan hier te zijn, kunnen we niet beter terug naar huis. Moet ik niet naar een huisarts? En hoe leg ik in het Frans uit dat ik mij nu ziek voel maar dat ik daarnaast ook ziek ben? Doosjes van de medicijnen die ik slik neem ik altijd mee om, in geval van nood, te kunnen laten zien. Ik ga er vanuit dat een arts dan op internet kan opzoeken welke medicijnen juist wel of niet combineren met wat ik slik tegen de uitgezaaide borstkanker. De gedachten in mijn brakke hoofd draaiden in rondjes om elkaar heen en mijn snotterige brein was niet in staat deze tot een halt te roepen. Uiteindelijk viel ik in slaap met het voornemen dat als de koorts de volgende ochtend niet gedaald was, ik naar een huisarts zou gaan.
Gelukkig voelde ik mij de volgende ochtend een stuk beter en had ik geen verhoging meer. Pfff, wat een opluchting. En nou niet gelijk die grote stad doorrennen, rustig aan doen, regelmatig gaan zitten voor een kopje thee om de zere keel te spoelen, papieren zakdoekjes meenemen voor het gesnotter maar vooral: niet te hard van stapel lopen. Zo is ons verblijf in Parijs toch nog goed gekomen. Dat ik nu uitgeput ben van de hele onderneming neem ik op de koop toe.
Mijn leven lang heb ik graag gereisd. Aan ziek worden tijdens een reis en de consequenties daarvan heb ik nooit een gedachte gespendeerd. Sinds ik kankerpatiënt ben, nemen twijfel en onzekerheid toe zodra ik met reistas in de hand de deur achter mij dichttrek. Toch wil ik mijn liefde voor het reizen niet opgeven, zeker in dit stadium nog niet, al merk ik wel dat de drempel om weg te gaan steeds hoger wordt.