Dubben

Zal ik niet, zal ik wel, gaan we niet, gaan we wel. Het was weer dagen dubben afgelopen week. Ik voelde mij dinsdag niet lekker en had verhoging. Het voelde alsof een grote stevige knoedel voedsel boven in mijn slokdarm zat die niet weg te slikken was. Alsof mijn maag het voedsel terug de slokdarm in stuurde in plaats van richting darmen. De knoedel voelde pijnlijk aan en zodra ik ging liggen stroomde het maagzuur mijn keel in met als gevolg een zwaar geïrriteerde keel en mondholte. Reflux was terug van weggeweest. Sinds de laatste controle in september slik ik Omeprazol, een maagbeschermer. Het effect hiervan was vanaf het begin merkbaar, geen misselijkheid meer en de golven maagzuur die mij vooral ’s nachts plaagden waren verdwenen. Tot afgelopen week.
Lief, miss Happy en ik zouden donderdag tot zondag naar een huisje in het oosten van het land gaan in de hoop daar de vuurwerkoverlast, waar miss Happy doodsbang voor is, te ontlopen. Maar moest ik wel weg als ik mij zo beroerd en koortsig voelde. Het lastige is dat bij dit soort overwegingen kanker altijd op de achtergrond aanwezig is. Want stel dat we daar in dat huisje zitten en het gaat van kwaad tot erger met mij. Geen huisarts of ziekenhuis die van mijn achtergrond weet. Complicerende factor is dat Lief nooit een rijbewijs heeft gehaald, dus ik moet dat eind naar het oosten rijden en mocht ik onverhoopt naar een medische post moeten ook dan moet ik zelf achter het stuur plaatsnemen.
Wat kunnen mijn gedachten toch in rondjes blijven draaien als ik mij niet lekker voel. Niet gaan betekende een trouwe viervoeter in doodsangst hier in huis. Wel gaan betekende onzekerheid betreffende mijn eigen gezondheid in een vreemde omgeving. Dan maar contact opnemen met de oncologie verpleegkundige? Ik zag dit niet zo zitten wetende dat dit waarschijnlijk tot medisch onderzoek zou leiden. Ik was inmiddels ook gaan hoesten, dus dat zouden in ieder geval longfoto’s worden om een steriele longontsteking, bijwerking van Afinitor, uit te kunnen sluiten. Dat had ik al een keer eerder meegemaakt en daar had ik helemaal geen zin in. De huisarts bellen? Het was Kerstvakantie, de kans dat zijzelf aanwezig was, was klein en de kans dat ik toch doorverwezen zou worden naar het ziekenhuis was groot. Want ja, kanker. Ook Lief zag ik denken: kanker. Maar ik kan toch ook gewoon een keertje ziek zijn? Dat hoeft toch niet altijd aan kanker gerelateerd te worden?
Woensdagmiddag hakte ik de knoop door: we gaan. Zo ver is het ook weer niet, we blijven binnen de landsgrenzen, we zijn niet lang weg, in geval van nood kan ik altijd iemand inschakelen. Ik rij, verder doe ik niets en Lief neemt de logistiek van een paar dagen weg van huis op zich. En zo geschiedde. Aangekomen in het vakantiehuisje installeerde ik mij op de bank met boek, tijdschrift en krant en hield het verder voor gezien. Ik voel mij nu alweer stukken beter, de koorts is weg en de knoedel voelt niet meer zo groot. Dat wordt een puntje van overleg bij de volgende controle.
Blijft nog één vraag overeind: is er in Nederland nog een plekje te vinden waar het fluiten, knallen, knetteren en sissen van vuurwerk niet alom aanwezig is of moeten wij eind 2017 de landsgrenzen over om een stilteplek te vinden?