Eb en vloed

Hollandse luchten, zee, strand en duinen zo ver het oog reikt, begeleid door het onafgebroken geluid van de branding. Afgelopen week zaten mijn Lief en ik in een huisje op het strand in Noord-Holland. Ik hou van de zee die iedere keer anders is, woeste hoge golven met prachtige witte schuimkoppen dan weer glad met een kabbelende branding en alle gradaties daartussenin. Daarboven de lucht, op zijn mooist als de zon door hel witte wolken schijnt en in de verte donkere regenwolken opdoemen. Bij het zien, horen en ruiken van de zee voel ik mij nietig zoals ook de immense sterrenhemel een gevoel van nietigheid kan oproepen. Het maakt niet uit wat de mensheid doet, we kunnen moeder aarde leegplunderen, elkaar naar het leven staan en oceanen met plastic soep vullen. Diezelfde oceanen zullen onverstoorbaar doorgaan met stromen, de golven zullen blijven breken op land, de getijden zullen op en neer gaan als een perpetuum mobile. We kunnen dijken bouwen, het strand ophogen, duinen versterken, met deltawerken de zee tegenhouden maar we blijven nietig en hebben niets in te brengen tegen de oerkracht van het zoute water.
Nietig als een stofje, zo weg te blazen, is mijn leven. In de vele miljarden jaren van het bestaan van de aarde val ik in het niet. Ik probeer het beste uit mijn leven te halen, er te zijn voor hen die mij liefhebben. Ik realiseer mij dat ik veel, zo niet alles, te danken heb aan de plek waar mijn wieg heeft gestaan. Nog steeds grijpen de schrijnende beelden en verhalen van al die mensen die voor oorlogsgeweld op de vlucht zijn of om andere redenen op zoek zijn naar een beter bestaan mij aan. Het relativeert mijn eigen ziek zijn en levensloop. Al gaat dit relativeren op en neer als eb en vloed. Zolang ik mij goed voel zoals nu, kan ik redelijk afstand nemen van mijn ziekte. Maar als ik pijnklachten heb, mij niet lekker voel of als er een controle afspraak aan zit te komen, dan lukt het mij niet objectief naar mijn ziekteproces te kijken en raak ik makkelijk van slag. Op enige afstand kan ik dan verbijsterd naar mijzelf te kijken. Ben ik dit? Die vrouw die zo in de stress schiet bij ieder pijntje dat ze voelt of bij een andere fysieke klacht die ze niet thuis kan brengen? Ben ik die vrouw die de weken voor de controle afspraak steeds minder aanspreekbaar is en door vermoeidheid geplaagd zo humeurig kan zijn? Ben ik die vrouw die zo onzeker is over wat er met haar lijf gebeurd? Ben ik die vrouw die niet meer op lange termijn durft te denken?
Nee toch! Ik ben die vrouw die zo goed afstand kan nemen van de hele situatie. Die vrouw die zich gelukkig prijst te leven in een vrij land. Die berust in haar lot en zich neerlegt bij het feit dat ze vroegtijdig onderuit gehaald wordt door een rottige ziekte, die geniet van het leven zolang dat nog kan. Die vrouw die ontwrichtende emoties zoals angst, onzekerheid en verdriet in beperkte mate toelaat maar die zich daar zeker niet door onderuit laat halen. Nee zeg, stel je voor, ik heb toch alles onder controle en raak toch nooit vreselijk in paniek?
Tja, wie neem ik nu eigenlijk in de maling?