Elegie

“Als u volgend jaar weer tijdens de Kunstroute komt kijken, kunt u zien hoe ik dit thema verder heb uitgewerkt” hoor ik mijzelf tegen een bezoeker zeggen. ’s Nachts in bed echoën deze woorden na in mijn hoofd. Volgend jaar eind september? Dat is wel heel ver in de toekomst.
Afgelopen weekend was het Kunstroute in de stad en traditiegetrouw deed ik weer mee. Beide dagen zag ik grote groepen mensen aan mij voorbij trekken. Veel vragen over materiaal, techniek, onderwerpen, inspiratie. Veel enthousiaste reacties en ohhhh’s en ahhhh’s. Twee dagen praten, uitleggen, luisteren. Als ik zaterdagavond op de bank neerplof ben ik gesloopt, zondagavond ben ik total loss en heb ik geen stem meer.
Tussen al mijn gebruikelijke kleurrijke werk, hing één groot werk voornamelijk bestaande uit zwarte tinten en bedekt met een grauwsluier, genaamd ‘Elegie’ (volgens de Dikke Van Dale: ‘lyrisch dichtstuk waarin de aangename herinnering aan hetgeen men vroeger bezat, afwisselt met treurigheid om het verlies ervan’). De reacties waren zeer verschillend op dit werk waarin ik een stukje van mijn ziel laat zien. Vooral de bezoekers die op de hoogte zijn van mijn ziekte, vonden het heftig en indringend. Anderen zagen de diepgang na een toelichting op de titel. Weer anderen vonden het gewoon mooi, leuk of konden er niets mee. Zoveel mensen, zoveel meningen en zo hoort het ook.
Maar volgend jaar weer twee dagen Kunstroute doorstaan? Ik weet het niet. Het zijn niet alleen de dagen zelf maar ook de voorbereiding waardoor ik al behoorlijk aan het eind van mijn Latijn ben als de Kunstroute nog moet beginnen. Was dit misschien de laatste keer dat ik meedeed? Dat zou ik jammer vinden, het wordt ieder jaar weliswaar zwaarder maar ik krijg er ook zoveel voor terug van de bezoekers.
Ik had dit keer een koopjeshoek ingericht met oud werk waar ik graag van af wil. In gedachte hing ik hier een bordje ‘opheffingsuitverkoop’ boven. Zelf kan ik daar wel de zwarte humor van inzien. Maar ik zie mij niet aan bezoekers die niet van mijn ziekte weten, uitleggen waarom ik opheffingsuitverkoop houd en bij de mensen die er wel van weten komt het vermoedelijk erg hard over. En stel dat ik nog jaren mee kan doen met de Kunstroute, dan slaat die opheffingsuitverkoop nog even nergens op. Maar die twee dagen zelf aanwezig zijn en iedereen te woord staan, nee dat wordt te zwaar. Dat moet ik nu toch echt onder ogen zien. Gelukkig dient de oplossing zich aan in de vorm van een vriendin die zaterdag langskomt en aanbiedt om, mocht ik volgend jaar weer mee doen, een paar uur aanwezig te zijn zodat ik mij even terug kan trekken en uitrusten. Op zondag zie ik een vriend die langskomt spontaan mensen te woord staan en uitleg geven over mijn werk. “Ja, leuk” antwoordt hij als ik even later vraag of hij, mocht ik volgend jaar weer mee doen, mij zou willen bijstaan.
Kijk, ik leer het wel, niet alleen aangeboden hulp accepteren maar ook hulp te vragen en eerlijk gezegd kost het mij niet eens zoveel moeite.