Stapeltje 'Palliatieve Zorg'

Deze week is het precies twee jaar geleden dat mijn lief en ik halsoverkop terugkwamen van onze vakantie op Sicilië. Ik had zo’n hevige rugpijn dat ik vreesde de terugreis niet meer aan te kunnen als we nog langer bleven.
Ik had allerlei verklaringen voor de rugpijn: ik was door mijn rug gegaan bij het tillen van de bank, had te lang in de tuin doorgewerkt, had in huis van alles gedaan in verband met een verbouwing, had altijd al een kwetsbare rug gehad en dat dat met het ouder worden erger werd lag voor de hand. Dus augustus twee jaar geleden meldde ik mij bij de fysiotherapeute die voortvarend aan het werk ging. Maar wat er ook gebeurde, de pijn werd niet minder.
Een week voor ons vertrek naar Sicilië ging ik bij een huisarts (niet mijn eigen huisarts) van de huisartsenpraktijk langs en vertelde haar dat ik al twee maanden zo’n extreme rugpijn had dat ik met mijn rug zelfs niet meer tegen de rugleuning van een stoel kon zitten zonder dat ik misselijk werd van de pijn. Zij onderzocht mijn rug en benen maar kon niets vinden. Hierna vroeg zij wat ik van haar verwachtte. Ik vertelde dat ik er van uit ging dat de warmte en rust tijdens onze vakantie wonderen zouden verrichten met betrekking tot de rugpijn maar dat ik niet wist hoe ik de vliegreis door moest komen vanwege de pijn. Ze adviseerde 6 paracetamol per dag te slikken, de dagen voorafgaand en van de vliegreis kon ik er 8 nemen. Nadat ik haar op mijn borstkankerachtergrond had gewezen, gaf zij aan dat als ik over drie weken nog zo’n rugpijn had ik terug moest komen.
En zo vertrokken wij naar Sicilië. Maar rust en warmte bleken al snel niet het gewenste effect te hebben. Integendeel, de pijn werd alleen maar erger. Zitten was het grootste probleem, kleine stukjes lopen ging nog wel en liggen was te doen zolang ik in één houding bleef liggen. Toen ik op een ochtend ook niet meer het hele korte stukje naar de bakker kon lopen, hakten wij de knoop door, diezelfde dag vlogen we terug naar huis.
Eenmaal thuis aangekomen ging ik dit keer bij mijn eigen huisarts langs. En ja, toen kwam alles in een stroomversnelling. Met een recept voor zware pijnstillers en met de woorden “Denk eraan dat je tot de risicogroep behoort” stuurde zij mij voor foto’s naar het ziekenhuis. Twee uur na het maken van de foto’s belde zij mij op met het slechte nieuws “Er is een metastase te zien in een lage onderrugwervel. Ik heb voor morgen een afspraak voor je gemaakt bij de oncoloog”.
De wereld werd zwart die dag twee jaar geleden. Ik wist wat uitgezaaide borstkanker betekende. Van het stapeltje ‘borstkanker, kans op genezing’ was ik terecht gekomen op het stapeltje ‘borstkankermetastase, palliatieve zorg’.

Al zijn de afgelopen twee jaar niet altijd even makkelijk geweest, toch prijs ik mij gelukkig. Dankzij de medische wetenschap ben ik wel mooi twee jaar verder en voel ik mij goed genoeg om van het leven te genieten. Ik weet dat er ook vormen van kanker bestaan waar de medische wetenschap nog een lange weg heeft te gaan.
Ik denk aan R. die alvleesklierkanker heeft en niet lang meer te leven heeft. Mijn hart huilt.