een tijdperk ten einde

Gisteren is mijn dierbare vriendin G overleden.
Vanaf de dag dat ik haar op mijn 16e ontmoette, was zij één van de belangrijkste mensen in mijn leven. Lief en leed hebben wij gedeeld. Ook al waren er periodes dat het contact wat minder was, we wisten elkaar altijd weer te vinden.
Wanneer ik vreselijk onderuit gehaald was door een chemokuur, was zij de eerste die mij na een paar dagen bezocht. Zij was, na Lief natuurlijk, de enige die ik dan, zo ziek als ik was, om mij heen kon velen.
Een jaar nadat ik ziek werd, werd zij ernstig ziek. Longemfyseem. Kanker is een rot ziekte maar heeft daar niet het alleenrecht op. Zo vrij als ik mij nog steeds kan bewegen, zo beperkt werd haar actieradius. Ik fiets, wandel, ga op vakantie naar het buitenland, allemaal dingen die er voor haar niet meer inzaten. Al snel zat ze in een scootmobiel en had ze een tankje met zuurstof bij zich. De afgelopen maanden kwam ze haar huis niet meer uit.
Toen Lief eind oktober onderuit ging, wilde ze zo graag langskomen, mij steunen, maar het was te zwaar voor haar. En druk als ik was met ziekenhuisbezoeken en zorg om Lief, zag ik geen kans naar haar toe te gaan. Afgelopen woensdag zouden we elkaar eindelijk weer zien. We hebben elkaar inderdaad gezien maar op de Intensive Care afdeling en niet bij haar thuis zoals afgesproken. Haar longen wilden niet meer, haar hart begon op te spelen. In overleg met artsen en haar gezin is toen besloten te stoppen met behandelen.
Gisterenochtend heb ik haar nog gesproken. Ze vond het zo erg, vertelde ze, dat ze er niet voor mij had kunnen zijn toen Lief een hartstilstand kreeg. Ja maar, in gedachten was je toch bij mij, antwoordde ik. Nee, dat vond ze niet genoeg, ze had er daadwerkelijk willen zijn.
Een paar uur later is ze overleden. Het tijdperk G is ten einde gekomen. Ik ben zo vreselijk verdrietig.