Feestje voor twee

Mijn Lief was van de week jarig en omdat onze trouwdag op zijn verjaardag valt, houden we traditiegetrouw die dag een feestje voor twee personen. Het was een heerlijke zonnige dag, slenteren door de stad, kunstprojecten bekijken, lunchen op een terras, thee met gebak op weer een ander terras en ’s avonds uit eten aan het strand. Kortom zo’n dag waarop ik vergeet dat ik ziek ben en met volle teugen geniet van het moment. Tot we aan het eind van de dag nog een rondje gingen wandelen met de hond. Nagenietend van de dag drong de gedachte zich aan mij op hoe mijn Lief straks als ik dood ben door deze dag moet zien te komen. Zijn verjaardag, onze trouwdag, vol herinneringen maar zonder mij. Wat een gruwel.
Vanaf de dag dat we het slechte nieuws hoorde heb ik grote moeite met het idee dat ik mijn Lief in de steek moet laten. Dat hij straks alleen verder moet. Ik denk dat het voor hem vele malen zwaarder zal zijn dan voor mij. Als ik dood ben, heb ik nergens meer last van maar hij moet verder met zijn leven, met gemis, verdriet en alleen zijn. De gedachte dat ik de mens die ik het meest liefheb in de steek moet laten en vreselijk veel verdrieten pijn doe, is voor mij niet te verdragen. Ik weet dat ik er niets aan kan doen, dat ik geen blaam tref. Ook weet ik dat het leven heel anders kan lopen dan nu te voorzien is maar dit alles biedt geen enkele troost.
Ik kan mij vreselijk veel zorgen maken over hoe hij straks verder moet, al duurt het hopelijk nog erg lang voordat ‘straks’ aanbreekt. Soms praat ik er voorzichtig met hem over. Dan vraag ik bijvoorbeeld of hij alsjeblieft goed voor zichzelf wil blijven zorgen als hij alleen is. Of dat ik hoop dat hij een leuke vrouw tegenkomt als hij weduwnaar is en dat hij zich dan open wil stellen voor haar en een nieuwe relatie een kans wil geven. Maar de gedachte aan hem en het verdriet waar hij mee zal moeten leven doet zo onbeschrijfelijk veel pijn. Ik kan hem daar niet bij helpen. Ik zal hem en het leven ooit los moeten laten.
Een tijdje geleden heb ik het boek ‘Levels of Life’ van Julian Barnes gelezen (zie http://janmertens.blogspot.nl/2013/05/levels-of-life.html voor een korte samenvatting). In het derde deel van het boek beschrijft Barnes hoe hij zijn leven ervaart nadat zijn geliefde overleden is. De beschrijving geeft precies weer waar voor mij de pijn en het verdriet zit. Het is een emotioneel verhaal waarin de schrijver tevens aangeeft niet te weten of hij door wil met een leven zonder haar. Maar, schrijft hij, zijn geliefde leeft voort in zijn herinnering, dus als hij sterft, sterft zij ook, voorgoed. Zijn betoog snijdt dwars door mijn ziel wetend dat mijn Lief een dergelijke ervaring te wachten staat. Hoe kan ik ooit met deze gedachte in het reine komen?