for auld lang syne

Jarenlang gingen Lief en ik ’s ochtends vroeg op zaterdag naar de markt in de binnenstad. Viskraam, kaasboer, biologische slager, groenteman. Lief deed de boodschappen (hij was de kok in huis), ik volgde. Alleen bij bloemenkraam en bakker nam ik het over. Lief sjouwde met de zware boodschappen, ik met de lichte. Thuisgekomen ruimden we de boodschappen op en gingen uitgebreid ontbijten met de lekkere dingen die we van de markt hadden meegenomen. (Lief begon zijn zaterdagontbijt steevast met een boterham Hollandse garnalen.)
Afgelopen zaterdagochtend deed ik hetzelfde rondje, alleen liep ik nu zelf te zeulen met zware boodschappen. Thuisgekomen, onder het boodschappen opruimen, overviel mij het grote gemis van Lief. Mijn borstkas werd dichtgedrukt, ik kreeg geen lucht meer. De pijn was zo hevig dat ik het uitschreeuwde, tranen stroomden, ik voelde mij zo ontredderd. Toen ging de deurbel en realiseerde ik mij dat de buren voor de deur stonden en ik wel open moest doen. En inderdaad de buurman stond aan de deur, ze hadden mijn kreet gehoord en vroegen zich bezorgd af of ik van de trap gevallen was of iets dergelijks. Met een snotterig, betraand hoofd, probeerde ik uit te leggen wat er aan de hand was. Ieder gevoel van gêne probeerde ik opzij te schuiven, het was niet anders, rouw bestaat ook in een lelijke, onaangename vorm. 
Het mag dan zo zijn dat het goed is om oude gewoontes weer op te pakken, ik heb besloten niet meer op zaterdagochtend naar de markt te gaan. Het is teveel, te zwaar, te confronterend, waarbij vooral het thuiskomen en ontbijten zonder Lief te pijnlijk is. 
Van de week is de verjaardag van Lief, tevens onze trouwdag. Traditiegetrouw gingen we op die dag naar Den Haag waar we een vast rondje maakten langs galeries en winkels en eindigden voor thee met gebak bij de Wiener Konditorei aan de Korte Poten. For auld lang syne zal ik ons vaste rondje in mijn eentje maken, ik kan het niet laten en zal wel zien hoe ik mij red. 
Ondertussen bleek 9 weken geleden dat Palbociclib en Fulvestrant uitgewerkt waren. Sindsdien slik ik Megestrolacetaat. Volgens dokter B. (de oncoloog die mijn dossier heeft overgenomen sinds dokter P. met pensioen is gegaan) een medicijn uit de oude doos en in vergetelheid geraakt. Na 8 weken slikken, blijkt de tumormarker te hoog maar stabiel, reden om hier weer 8 weken mee door de gaan. 
Ik slik braaf mijn medicijnen maar het boeit mij niet. Eerlijk gezegd ben ik wel klaar met dit kankergedoe. Het is inmiddels 17 jaar geleden dat ik de diagnose borstkanker kreeg, volgende maand word ik 65 jaar, een mooie leeftijd. 
Nu Lief er niet meer is, is er geen reden om eindeloos door te gaan met dit medische traject. Dit geeft rust, er is geen sprake meer van spanning om bloedonderzoeken e.d. Al realiseer ik mij maar al te goed dat deze houding in de loop van de tijd weer kan veranderen. Ik zal wel zien. Vooralsnog word ik door andere dingen in beslag genomen dan die kankerzooi. Zo ligt er een wilsbeschikking betreffende mijn uitvaart op tafel en ook een dik formulier ‘vertrouwelijke gegevens bestemd voor de nabestaanden’ van de executeur. Met het invullen van deze formulieren hoop ik het mijn nabestaanden niet al te moeilijk te maken na mijn overlijden.