kantelmoment

‘We hebben niets kunnen vinden daarom is besloten u oxycodon mee te geven tegen de pijn.’ Ik kijk verbijsterd naar de jongeman die mij deze boodschap brengt. Dus er wordt weer alleen aan symptoombestrijding gedaan zonder verder op zoek te gaan naar de oorzaak van de extreem hevige hoofdpijn die mij inmiddels meer dan 2 weken teistert? 

Nadat ik begin van de zomer overgestapt ben op andere medicatie tegen de kanker, is deze hoofdpijn er zachtjesaan ingeslopen. Eerst op de achtergrond, daarna steeds luidruchtiger op de voorgrond, uiteindelijk uitmondend in deze alles overheersende extreme hoofdpijn. Ik word lamgelegd door deze hoofdpijn, kan niet lezen, geen tv kijken, mensen mijd ik, gewone dagelijkse handelingen vallen mij zwaar. Ik annuleer de geplande vakantie naar mijn nicht in Zuid-Frankrijk, ik kan zo niet op reis. 
Dokter B, mijn nieuwe oncoloog, die ik via een oncologieverpleegkundige verschillende keren consulteer, komt niet verder dan het voorschrijven van pijnstillers. Maar geen enkele pijnstiller (trammadol, naproxen en oxhazepam) heeft enig effect. De nachten zijn zo erg, dat mijn hoofd zelfs de druk van mijn kussen niet verdraagt van de pijn. En wat ik nog nooit eerder heb gehad en wat ook helemaal niet bij mijn karakter past: deze nachten word ik overvallen door gedachten aan suïcide. Dit is niet vol te houden, dan liever dood. 
Nadat ik dokter B eindelijk telefonisch te spreken krijg, stop ik met slikken van megestrolacetaat, het medicijn tegen de kanker, om te kijken of de hoofdpijn wellicht door dit nieuwe medicijn wordt veroorzaakt. 
Maar vanochtend vroeg na weer een doorwaakte nacht, heb ik radeloos en moedeloos weer met een oncologieverpleegkundige gebeld. Ze luistert naar mijn verhaal en vraagt verbaasd: ‘En al die tijd ben u door niemand in het ziekenhuis gezien?’ Nee, al die tijd heeft niemand de moeite genomen om mij te onderzoeken. 
Ze overlegt met dokter B en belt mij terug: ik word op de Spoedeisende Hulp (SEH) van het ziekenhuis verwacht. Hèhè, denk ik, eindelijk wordt er actie ondernomen. 
Op de SEH krijg ik eerst een intake: bloedprikken, temperatuur en bloeddruk worden gemeten. ‘U heeft een hoge bloeddruk,’ laat de verpleegkundige zich ontvallen, ‘Zal wel door de spanning komen.’ Even later word ik met vriendin F, die zich ter mentale ondersteuning bij mij heeft gevoegd, naar een onderzoekskamer gebracht. Daar word ik door een jongeman van Interne onderzocht en bevraagd. Na de jongeman volgt een jongedame van Neurologie die dezelfde vragen en handelingen uitvoert. De rest van de ochtend komen nog verschillende andere jonge mensen in opleiding langs, die min of meer allemaal hetzelfde doen en vragen. Ik laat het gelaten over mij heen komen, opgelucht dat er eindelijk naar mij gekeken wordt, totdat de eerste jongeman zich meldt met het oxycodon verhaal. Vriendin F en ik protesteren hevig: dit kan niet, zo kan ik niet naar huis! Het is de jongeman aan te zien dat ook hij niet gelukkig is met deze boodschap, hij zal nogmaals overleggen met de internist en verlaat de onderzoekskamer.
Na een lange tijd wachten, komt een Neurologe de kamer binnen. Ze voert allerlei onderzoekshandelingen uit maar ook zij kan geen afwijkingen vinden. Als ze de kamer uitloopt, draait ze zich op het laatste moment om: ‘Oh ja, laat ik uw bloeddruk nog even nakijken.’ En warempel, het bloeddrukapparaat meet, net als die ochtend bij de intake, een veel te hoge bloeddruk. Dit is het kantelmoment, het woord oxycodon zal die middag niet meer vallen. Ik moet naar oogheelkunde waar mijn ogen worden doorgelicht. De oogarts die de onderzoeksresultaten bekijkt, vertelt dat de bloedvaatjes van mijn ogen sterk versmald zijn, wat er op duidt dat ik al lange tijd met een te hoge bloeddruk rondloop. Terug op de SEH krijg ik van de bekende jongeman een bloeddrukverlager die ik gelijk moet innemen. Daarna moet ik langs de apotheek voor medicijnen die ik voortaan dagelijks moet innemen en mag ik eindelijk naar huis. 
De week daarna speelt de hoofdpijn nog een enkele keer in alle hevigheid ’s nachts op maar nu, na 6 nachten zonder hevige hoofdpijn, begin ik voorzichtig optimistisch te worden. Een bezoek aan mijn oedeemtherapeut doet wonderen. Ze masseert mijn bovenrug, nek, hoofd en gezicht die, na weken van gekmakende hoofdpijn, strak staan van de spanning. 
Door dit alles verweven loopt de rouw om het verlies van Lief. Ik mis zijn kopjes thee, zijn zorgzaamheid en aandacht. Ik sta er alleen voor.