Geen straf

Er zijn van die dagen dat het geen straf is om ziek te zijn.

Inmiddels ben ik haast een jaar geleden gestopt met werken en nog steeds kan ik genieten van het feit dat ik niet meer naar mijn werk hoef. Niet dat ik het niet naar mijn zin had, ik had leuke collega’s en prima werk maar de werkdruk was te hoog waardoor de balans werk – privé nogal eens doorschoot naar werk. Dat die continue werkdruk is weggevallen is zo ontzettend plezierig. Vorige week ben ik even bij mijn collega’s langs geweest. Het voelt nog steeds vertrouwd om door het gebouw te lopen, mijn collega’s te spreken en de laatste nieuwtjes te horen. Daarna stap ik het zomerse weer in en kan ik gaan en staan waar ik wil terwijl mijn collega’s zich nog steeds een slag in de rondte werken.

Met de werkdruk is ook het constante gehaast zijn verdwenen en heb ik afscheid genomen van de ratrace. Afspraken, activiteiten e.d. hoeven niet meer gepland te worden in spaarzame vrijetijd maar kunnen nu over de hele week gespreid worden. De overvolle agenda is veranderd in een agenda met ruimte voor afspraken en acties en voor lekker thuis zijn en rust. De gejaagdheid en het gehaast zijn heb ik zoveel mogelijk uit mijn leven verbannen.

Op een andere dag zit ik in de schaduw bij een strandtent een broodje te eten met een vriendin. Geen haast, alle tijd, zullen we nog een kopje thee, wel ja waarom niet, weet je ik ga nog even een stukje langs het strand lopen en pootje baden voordat ik weer naar huis ga. Heerlijk!

En dan heb ik het nog niet eens gehad over hoe fijn het is om ’s ochtends niet meer vroeg op te moeten staan maar de tijd te kunnen nemen voor ontbijt, tutten in en rond het huis, aankleden enz. voordat ik mij op de dag zelf richt.

Maar al zit dit rustige leventje mij als gegoten, ik was er liever pas aan begonnen tegen de tijd van mijn pensionering. De prijs die ik er nu voor moet betalen is veel te hoog.

p.s. We hebben de poes laten inslapen. Een eufemisme voor het laten toedienen van een dodelijke injectie. Er was sprake van ondraaglijk en uitzichtloos lijden zoals dat in mijn euthanasie verklaring wordt genoemd. Ik heb vrede met de dood van een 19 jarige kat maar het zien van de dood zelf, ontwricht mij volledig.