Wijsheid?

Vannacht had ik een nachtmerrie. Ik droomde dat ik in de wachtkamer van het ziekenhuis aangevallen werd door een reusachtige hond. Hij beet mij in mijn nek en liet niet meer los. Als hij zijn kaken verder zou sluiten, zou hij mijn nek breken. Ik durfde niet te bewegen en riep om hulp. Maar noch de patiënten in de wachtkamer noch het medisch personeel reageerde op mijn kreten, iedereen bleef praten en werken alsof er niets aan de hand was. Ondanks mijn angst voor zijn kaken schoot de gedachte door mij heen dat als de hond door zou bijten ik voorgoed van alle spanning verlost zou zijn. Middenin de chaos van bijtende en grommende hond en niet reagerende mensen voelde ik mij volledig verloren en ontredderd. Huilend werd ik wakker.
Nog steeds voel ik een lichte ontreddering. Ik ben geen dromenduider maar in dit geval is het vrij duidelijk dat mijn hersens twee belangrijke onderwerpen hebben samengevoegd in een akelige droom:
1. Afspraak met de oncoloog deze week en uitslag bloedonderzoek. De tumormarker in mijn bloed zal uitwijzen of de huidige medicatie nog zijn werk doet. Ik ben hier allesbehalve gerust op gezien het zeurende gevoel in bil, heup en bovenbeen. Ik weet dat het vooruitzicht van deze afspraak voor spanning zorgt en deze spanning soms klachten veroorzaakt. Het kan dus vals alarm zijn, maar toch…
2. Het wel of niet in huis halen van een hond. Ik ben een groot hondenliefhebber en heb in een ver verleden verschillende keren een hond gehad. Omdat mijn lief en ik beiden veel van huis waren voor ons werk hebben we nooit een hond in huis gehaald. Mijn lief is een groot kattenliefhebber dus hebben we wel altijd een kat gehad. Maar nu ik niet meer werk en de kat dood is, is er plaats voor een hond en zou ik de zorg voor het beestje grotendeels op mij kunnen nemen. Vroeg of laat breekt echter een tijd aan dat dit teveel voor mij wordt. Dan zal mijn lief naast het zorgen voor mij ook voor de hond moeten zorgen. Om maar te zwijgen over de tijd nadat ik dood en begraven ben en hij als kattenliefhebber nog steeds met een hond in huis zit. Ik voel mij daar erg bezwaard over. Mijn lief en ik hebben bedacht dat we daarom het beste een oudere hond in huis kunnen nemen die we nog een paar goede jaren kunnen geven. Verschillende mensen om ons heen hebben aangegeven in te willen springen indien nodig. Maar het kan toch lastig worden: mensen vinden die het beestje willen uitlaten ook op onmogelijke tijden zoals ’s ochtends vroeg en ’s avonds laat of bij slecht weer. Of het onderbrengen van de hond op verschillende logeeradressen, dit zal het dier zelf niet ten goede komen.

Ik wil zo graag maar durf niet door te zetten. De uitgezaaide borstkanker en de hond bijten elkaar. Wat is wijsheid?