hardleers
Met lede ogen zie ik de warboel in de tuin van mijn moeder aan. Dankzij de vele regen zijn een aantal sterke, overwoekerende planten geëxplodeerd. De kleinere timide planten krijgen nauwelijks nog ruimte, de strijd om het bestaan op microniveau. De afgelopen 5 jaar heb ik deze tuin bijgehouden, het voelt als mijn geesteskindje. Ik kan het echter niet langer opbrengen om naast mijn eigen tuin ook deze te verzorgen.
De toenemende vermoeidheid zorgt ervoor dat ik steeds meer dingen moet loslaten. Het lastige is dat ik in mijn hoofd de energieke vrouw blijf die ik ooit was. Het lukt mij maar moeizaam om mijn gebrek aan energie in mijn dagelijkse denken en doen te integreren. Keer op keer stoot ik mijn hoofd, zoals tijdens onze vakantie in Zeeuws Vlaanderen. De eerste vakantiedag waren Lief en ik gaan wandelen om de omgeving te verkennen. We waren al een tijdje onderweg toen we besloten nog een grote lus aan de wandeling toe te voegen. Ja, ik die met gemak uren kon lopen door onherbergzaam gebied, kon zo’n extra stukje over het vlakke Zeeuwse land best wel aan. Dacht ik. Aan het eind van mijn Latijn en met een humeur ver onder nul, bereikten wij ons vakantiehuis. Natuurlijk had ik kunnen weten dat het te veel zou worden. Waarom dan toch zo hardleers?
Of zoals die keer dat ik enthousiast reageerde op de uitnodiging voor een neven-en-nichten dag. Ja ik ben erbij, leuk! Pas later realiseerde ik mij dat deze bijeenkomst voor mij helemaal niet haalbaar was. Waarom dan toch in eerste instantie aangemeld en niet gelijk bedacht dat het te ver reizen zou zijn en te vermoeiend?
’s Ochtends als ik wakker word, zit mijn hoofd vol plannen maar als ik eenmaal ontbeten, gewassen en aangekleed ben, begint het doorstrepen en blijft er maar bar weinig van over. Soms zelfs helemaal niets. Waar wordt die vermoeidheid, die door zoveel kankerpatiënten ervaren wordt, toch door veroorzaakt? Zijn dat de medicijnen? Is dat de ziekte zelf? Is het een combinatie van factoren?
Lief, die van dichtbij ziet hoe moe ik werkelijk ben, riep mij laatst hardhandig tot de orde. Verbijsterd had hij aangehoord hoe ik mijn hulp aanbood aan mijn oudere broer die een zware operatie moest ondergaan. ‘Hoe wil je dat doen,’ stelde hij terecht, ‘je kunt dat helemaal niet waarmaken.’ Weer had ik te snel gereageerd en was ik aan mezelf voorbij gelopen.
Voor de zoveelste keer neem ik mij voor gas terug te nemen en mij te voegen naar mijn energieniveau. De man met de hamer ben ik te vaak tegengekomen, het wordt tijd om echt naar mijn lijf te luisteren.
5 reacties
Lieve Josephine. Kort geleden schreef ik ook deze reactie. Het kan zo moeilijk zijn om goed voor jezelf te zorgen. Toch moet jij dat wel doen lieverd. Het is zo belangrijk vind ik, om jezelf op de eerste plaats te zetten. Je kunt pas goed voor een ander zorgen als je eerst goed voor jezelf zorgt.
Zowel fysiek als mentaal gebeurt er zoveel dat het heel begrijpelijk is dat dit ten koste gaat van je conditie. Je lichaam staat in de topsport stand. Zorg er dus voor dat je rustmomenten inbouwt. Bedenk bij het begin van de dag waar jij blij van wordt. Wat je graag zou willen of graag wil doen? Zeg nee als iets jou teveel energie vraagt. Heel goed dat jouw man je hierbij hielp. Hartelijke groet Dasje 🌺🌺🌺
Maar dat nee moeten zeggen is zo verrekte lastig en vervelend. Ik weet niet of je het hardleers moet noemen. Het klinkt zo hard. Je wilt toch gewoon doen wat je belangrijk vindt? Met zo"n neven en nichtendag had ik gekozen voor een compromis als ik dat echt niet zou willen missen. Ik haak dan altijd aan bij het laatste programma onderdeel en regel vervoer, in elk geval de terugreis. Er is bijna altijd wat te regelen en mensen willen graag helpen. Je kunt niet meer hetzelfde als voor je ziekte. Maar er is altijd ruimte voor erm stukje ervan. Dus ontzeg jezelf ook niet teveel ! Mijn broers zijn nu hun alles kunnende zusje kwijt, we hebben het er lang over gehad. De steun is nu mentaal, en we hebben voor de praktische zaken andere oplossingen gevonden. Zo blijven we toch dicht bij elkaar. Zo zie je, er is altijd een andere weg. Hoop dat je hier iets aan hebt.
Net belde mijn moeder, ga je volgende week mee naar de markt. Ik zeg ja leuk, terwijl ik weet dat dat voor haar niet haalbaar is.In haar hoofd net al bij u ,zoveel plannen en dingen die ze wilt doen.
Helaas is na het aankleden in de ochtend weinig meer over van deze plannen.
Waar het vandaan komt, deze intense vermoeidheid vraag ik mij ook vaak af. Mijn moeder is 4 jaar geleden behandeld en heeft nu nog hormoon tabletten. De hoop op herstel of wat meer energie( tot nu toe niks, ook niet in combi met fysio ed ).
De buitenwereld ziet het vaak niet omdat mijn moeder constant over haar grensen gaat om toch ,,mee te willen doen,,.Ik daarin tegen zie haar worsteling.
Sterkte voor u
Het is een constante strijd tussen wat wil ik en wat kan ik. Soms weet ik gewoon niet waar mijn grens ligt want die ligt ook niet iedere dag op dezelfde plek. Ik probeer zo veel mogelijk te doen wat ik deed maar bouw wel escapes in. Dus in het vriendenweekend lig ik ‘s avonds om 22.00 in bed terwijl de rest nog even doorgaat met het feesten. Of ik ga een uurtje slapen voor een verjaardag. En soms ga ik bewust over alle grenzen heen gewoon omdat ik iets erg graag wil en slaap ik de dagen erna wel weer bij.
ik vind vooral afspraken maken lastig want dan voel ik mij bezwaard om die op het laatst af te zeggen als het toch een slechte dag blijkt te zijn. Dus dat probeer ik te vermijden.
ik zie dat bij mijn man ook gebeuren. 4 jaar geleden (hij was 61)werd er bij hem blaaskanker geconstateerd. Goede prognose, anderhalf jaar later dikke darm kanker, later bleken er uitzaaiingen in de lever. Operaties en inmiddels 12 maanden chemo, 3 dagen per 14 dagen. De chemo onderdrukt de uitzaaiingen heel goed, maar t heeft wel een prijs. We zijn verhuisd van een 1-gezinswoning naar een appartement. Dat was heel veel werk. Dat ik rolstoeler ben helpt dan niet mee. Inmiddels de boodschap gehad dat hij niet meer beter kan worden. Na een re-organisatie en ziektewet hoeft hij niet meer te werken. En nu moet hij echt elke middag even slapen en echt kijken wat kan ik wel en wat niet. Hij heeft met pijn in zijn hart ook al dingen afgezegd, bv secretaris van een vereniging. Maar langzaam begint hij te wennen aan t idee dat hij alleen maar dingen moet doen die hij leuk vindt en energie van krijgt Bv wandelen, hij kan nog steeds anderhalf uur met de hond wandelen , over de dag verdeeld en 13 km wandelingen kan ook nog. Ook onze oncoloog wordt daar helemaal blij van. Geen dingen meer uitstellen bv volgende maand 5 dagen naar Rome met onze kinderen. Daarna zal hij versleten zijn, maar voor een keertje is dat helemaal niet er. Voor de rest kwestie van orde en regel maat. Maar het blijft super lastig. Heel veel sterkte!!