Hart

Hoeveel kan een mens hebben? Als je denkt dat het niet nog zwaarder, nog groter, zwarter en allesomvantender kan, blijkt daar toch nog een overtreffende trap van te bestaan.
Afgelopen maandag was het weer tijd voor de controle bij dokter P. Dit keer zat niet Lief aan mijn zijde maar vriendin F want Lief lag in het plaatselijk universitair medisch centrum.
Maandag de week daarvoor werd ik ’s middags gebeld. ‘Met de spoedeisende hulp, bent u de partner van de heer die-en-die, geboren dan-en-dan. Wilt u gaan zitten?’ Tegen de tijd dat de vrouwenstem deze intro had afgeraffeld, was bij mij de totale paniek toegeslagen. Lief, wat was er met Lief? De vrouwenstem ging verder. Lief had een hartstilstand gehad op de fiets. Was door een omstander gereanimeerd, later in de ambulance weer. Hoe het nu met hem was, wist ze niet. Er werden onderzoeken gedaan. De rest van haar verhaal is langs mij heen gegaan. Alleen dat ik naar de spoedeisende hulp moest, bleef hangen.
Om zeven uur ’s avonds kreeg ik hem eindelijk te zien. Gesedeerd lag hij op de Intensive Care aan een beademingsapparaat. Door alle slangen kon ik nauwelijks een plekje vinden waar ik hem kon aanraken. De IC arts had mij gewaarschuwd: ze wisten niet hoe hij hier uit zou komen, of er sprake was van blijvende schade. Een deel van zijn maaginhoud was in zijn longen gekomen waardoor zijn longen ontstoken waren.
Later die avond kwam ik terug in een leeg huis met twee plastic zakken met daarin zijn kleding en de weinige spullen die hij bij zich had. Hoeveel kan een mens hebben?
In de loop van de week kwam hij stukje bij beetje bij. Zijn geheugen was één grote warboel. Hij vroeg alsmaar naar dokter P en waarom lag hij niet in het ziekenhuis van dokter P?
Afgelopen maandag met vriendin F naar de controle afspraak. Gelukkig, de waarde van de tumormarker is weliswaar hoger dan voorheen maar nog net binnen de norm. Kanker komt altijd slecht uit maar het had nu wel heel slecht uitgekomen.
Toen F en ik met een kopje thee opgelucht in het restaurant van het ziekenhuis gingen zitten, ging mijn telefoon. De IC van het andere ziekenhuis. Lief had wederom een hartstilstand gehad, ik moest nu komen.
Hoeveel kan een mens hebben? Het kon dus nog zwaarder, groter, zwarter en allesomvantender.
Ik heb die dag gezien hoe alles op alles gezet werd om Lief door deze tweede hartstilstand heen te slepen. Ik heb dan ook een gigantisch respect voor de inzet, betrokkenheid, professionaliteit en kennis van de verpleegkundigen. Die nacht ben ik in het ziekenhuis gebleven, ik durfde niet bij Lief weg te gaan.
Ook hier kwam hij doorheen. Nu is hij overgeplaatst naar Cardiologie. Middels medicijnen is zijn hartritme onder controle. Met een draagbare hartmonitor stiefelt hij achter een rollator over de afdeling. Komende week volgen onderzoek en het plaatsen van een ICD in zijn borst. Ondertussen probeer ik op te krabbelen, weer vertrouwen te krijgen, uit te rusten want bovenal ben ik opgebrand van alle emoties en spanningen. Ik ben dwars door al mijn grenzen heen gegaan en moet nu rust zien te vinden om weer enigszins opgeknapt te zijn als hij weer thuiskomt.
‘Ik begin mij nu pas te realiseren wat deze twee weken met jou gedaan moeten hebben,’ zei hij vanochtend door de telefoon. Hij is er nog!