Hoop

Over een paar uur zit ik bij de oncoloog om te horen hoe het met mij gaat met als leidraad de waarde van de tumormarker in mijn bloed. De drie maanden sinds de laatste controle zijn omgevlogen.
Ik leef een leven tussen hoop en angst sinds ik weet dat de borstkanker uitgezaaid is. Hoop en angst zijn als een Siamese tweeling onlosmakelijk met elkaar verbonden. Hoop op verlenging van leven met kwaliteit van leven. Angst voor wat vroeg of laat onvermijdelijk komen gaat.
Met ieder slechtnieuwsbericht trekt hoop zich terug en springt angst in het gat dat hoop achterlaat. Soms verdwijnt hoop helemaal uit beeld en neemt angst de vrijgekomen plek volledig in. Maar nooit voor lang want hoop is hardnekkig, blijft de kop op steken, laat zich niet verjagen. Wel moet hoop zich keer op keer naar beneden bijstellen.
Acht jaar geleden toen ik te horen kreeg dat ik borstkanker had, was daar angst. De eerste dagen waren zwart gekleurd door angst en verdriet, hoop was volledig afwezig. Ik zag mijzelf al onder de zoden liggen en ik was ervan overtuigd dat het traject dat voor me lag te zwaar was. Al die verhalen over mensen die zich zo flink houden in vergelijkbare omstandigheden, nee dat ging voor mij niet op. Er werd teveel van mij verwacht, zo flink en moedig was ik niet, wel bang. Langzaam maar zeker kwam hoop tevoorschijn en duwde angst naar de achtergrond. Hoop dat met borstamputatie, lymfklierverwijdering, bestralingen, chemokuren en hormoonmedicatie de kanker uit mijn lijf te verdrijven was.
Zes jaar lang heeft hoop de overhand gehad. Ruim 2 jaar geleden kreeg hoop echter ongenadig op zijn donder want het bleek vergeefs te zijn, de borstkanker had zich uitgezaaid. Angst greep zijn kans en kleurde mijn dagen weer zwart, nog zwarter dan die eerste keer. Maar hoop liet zich wederom niet voorgoed verdrijven. Hoop dat met de bestraling van de metastase en de aangepaste medicatie de kankercellen zich voor langere tijd gedeisd zouden houden. Er was ook een minuscuul sprankje hoop dat zich niet in woorden durfde om te zetten, dat het bij die ene metastase zou blijven.
Maar hoop bleek enige tijd later weer ijdel, nieuwe metastasen waren zich aan het vormen. Angst dook weer op, nam alle ruimte in totdat hoop, weer verder naar beneden bijgesteld, toch weer de overhand kreeg. Hoop dat de huidige medicijnen de kankercellen voor langere tijd onder controle houden.
Eind van deze ochtend weet ik of deze hoop terecht is. Op het ogenblik voel ik mij nog vrij rustig wat mij verbaast. Voorgaande keren stond ik onder hoogspanning. Zou mijn voornemen om niet meer zo verzenuwd naar een controle te gaan werken? Of is het hoop waardoor ik rustig ben. Behoudens de bekende pijnklachten heb ik geen noemenswaardige klachten, dan zal het toch nog wel ‘goed’ met mij gaan? Ik weet uit ervaring dat dit niets zegt over het wel of niet actief zijn van de kankercellen, maar toch. Hoop doet leven.