Korte nieuwsberichten

Dag lieve mensen,
Afgelopen maandag zaten B en ik in de zon op het terras van het theehuisje vlakbij het ziekenhuis. We hadden wat te vieren net als 3 maanden geleden. Het medicijnen duo Exemestaan/Afinitor blokkeert nog steeds iedere kankercelactiviteit. Of zoals B dat noemt: de tombola viel in ons voordeel, thee en taart waren op zijn plaats. De rest van de dag waren we uitgeput want ongeacht de uitslag, de gang naar het ziekenhuis vreet energie. Hoe dan ook, als alles goed blijft gaan, hebben we nu 4 maanden vrij voordat we weer richting oncoloog moeten.
Vier maanden waarin van alles staat te gebeuren. In mei heb ik een expositie hier in de stad. En met dit goede nieuws durf ik nu ook een groot project hier in huis aan: vernieuwing van onze badkamer die van alles begint te mankeren. Het belooft een pittige verbouwing te worden ergens in het voorjaar. Als het zo ver is, kom ik graag met handdoek, zeep en shampoo langs want dat betekent ook een paar weken niet kunnen douchen.
Onze vakantie in Andalusië in november was heerlijk met zonnige temperaturen. We waren zeer gecharmeerd van Granada en Cordoba waarbij Granada onze voorkeur genoot want daar hebben ze de lekkerste taart die we ooit gegeten hebben. Jammer genoeg hebben we het recept niet kunnen achterhalen. Maar wat was ie lekker!!!
Miss Happy, onze trouwe viervoeter, is nog steeds een feestje om in huis te hebben. Ze zorgt ervoor dat we ieder dag buiten komen en dat is geen straf met het mooie wandelgebied hier vlak achter. Zelfs met slecht weer is het er mooi.
Liefs, Josephine

Na de diagnose borstkanker 8 jaar geleden ben ik begonnen met het per e-mail versturen van korte berichtjes aan vrienden, familie, collega’s enz. Nadat destijds alle medische behandelingen achter de rug waren, ben ik er mee gestopt maar sinds de diagnose uitgezaaide borstkanker heb ik deze korte nieuwsuitzendingen weer opgepakt. Hoe eenvoudig de tekst ook, het kost mij hoofdbrekens om te schrijven. Als het eenmaal af is moet ik mijzelf over een drempel heen zetten om het te versturen, ook als het goed nieuws is. Het heeft iets bevreemdends om op ‘verzenden’ te drukken: vanaf dat moment heb ik er geen grip meer op, het gaat de grote wijde wereld in, gaat een eigen leven leiden en zal zich verspreiden als een inktvlek. Waarom ik daar dan mee doorga? Omdat ik weet dat er op gewacht wordt, om “je stuurt toch wel weer een bericht hé?” Maar vooral om de vloedgolf aan reacties die mijn mailbox binnen stromen na het versturen van zo’n mailtje. Het sterkt mij dat mensen begaan zijn met mijn wel en wee. Er zitten mensen bij die ik in geen jaren heb gezien maar dat geeft niet, iedereen leeft mee, stuurt een berichtje terug en dat doet mij zo geweldig goed. Daar doe ik het voor.