Huisarts

“Hoe gaat het met je?” vraagt mijn huisarts. In de afgelopen anderhalf jaar is dit de tweede keer dat ik op haar spreekuur kom. “Ik heb geen idee maar ik voel mij goed. Wat natuurlijk de vraag oproept wat ik hier kom doen” antwoord ik. Ze lacht en vraagt wat ze voor mij kan doen. Ik leg haar uit dat tijdens de informatiemiddag voor patiënten met uitgezaaide borstkanker het belang van een goede relatie met de huisarts werd benadrukt. “Maar” vraag ik haar “hoe bouwen wij een goede relatie op als we elkaar nooit zien?” We spreken af dat ik met enige regelmaat bij haar langs zal komen om haar op de hoogte te houden van mijn reilen en zeilen.
Ik heb meer dan 25 jaar een huisarts gehad waar ik mee kon lezen en schrijven. Maar zij werd ernstig ziek en verdween uit beeld juist in de periode dat ik een euthanasieverklaring in mijn patiëntendossier opgenomen wilde hebben. Er kwam een nieuwe huisarts bij in de huisartsenpraktijk en Lief en ik meldden ons bij hem voor een kennismakingsgesprek in combinatie met een bespreking van mijn euthanasieverklaring. Het werd een indringend gesprek waarna ik besloot op deze huisarts over te stappen.
Een paar weken later meldde ik mij opnieuw bij hem voor een kleinigheidje. Hij begroette mij alsof hij mij nooit eerder had gesproken of gezien. Wist niets van mijn ziekteachtergrond af en ook nadat ik hem één en ander had verteld ging er geen lampje bij hem branden. Onthutst stond ik even later weer buiten. Dat hij mij niet had herkend kon ik wel begrijpen, je bent nieuw, ziet iedere dag weer andere gezichten, kan niet alles gelijk onthouden. Prima. Maar dat hij niet de moeite had genomen even in mijn dossier te kijken om zijn geheugen op te frissen en ook tijdens ons gesprek geen enkele blijk van herkenning had gegeven, nee dat voelde niet goed. Het feit dat deze huisartsenpraktijk aan de andere kant van de stad ligt wat in de toekomst waarschijnlijk niet zo handig is, en het verloop van dit laatste gesprek, hebben mij ertoe doen besluiten over te stappen naar een huisarts bij mij in de wijk. Nu nog die goede relatie opbouwen voordat ik haar echt nodig heb.
Terwijl ik dit huisartsenrelaas aan het afronden ben, komt een slechtnieuws mailtje binnen van I. Dertien jaar geleden heeft zij borstkanker gehad. Ook bij haar leek het goed te gaan. Nu is er toch weer een tumor gevonden in dezelfde borst. Ik vloek en tier de hele wereld bij elkaar, ik voel woede, heel veel woede, ik wist niet dat ik zoveel woede in mij had. In ieder geval veel meer woede dan ik vorige week in mijn blog beschreef. Wat is dit toch een onverzadigbare niet te stoppen KUT ziekte. En ja, daar komt verdriet, verdriet om weer iemand die ten prooi valt aan kanker. Houdt het dan nooit op? Stomme vraag sufferd, nee, het houdt nooit op.