Jubileum

Op het kozijn in de keuken is de lidcactus aan zijn jaarlijkse bloei begonnen. Ik koester dit plantje dat ik exact 10 jaar geleden van mijn moeder kreeg. Mijn ouders kwamen mij ’s avond in het ziekenhuis bezoeken waar die dag mijn borst geamputeerd was. Ik ben niet goed in het onthouden van specifieke datums maar 4 december staat in mijn geheugen gegrift om de eenvoudige reden dat de dag na de operatie, 5 december dus, Sinterklaas in het ziekenhuis langskwam. Dat ik 10 jaar verder gekomen ben, vind ik heel bijzonder. Wie had dat gedacht? Lief was na het borstkankerbericht zo geschrokken, die zag zichzelf al aan mijn graf staan. Ik vond dat wat overdreven, ik had toch zeker nog wel een paar jaar te gaan, dacht ik. De afgelopen 10 jaar ervaar ik als een cadeau van het leven zelf. In gedachten ga ik deze dagen veelvuldig terug in de tijd, naar de onbevangen 48 jarige vrouw die ik toen was.
Het was een zware crisistijd, van de ene op de andere dag was ik een ernstig zieke patiënt geworden. Om enige grip te krijgen op wat er met mij gebeurde heb ik aangeklopt bij A, een vrouw die ik van de sportschool kende en die jaren daarvoor een vergelijkbaar traject had meegemaakt bij dezelfde chirurg in hetzelfde ziekenhuis. Ze kwam ‘s avond bij ons langs om te vertellen hoe zij de borstamputatie en de tijd daarna had ervaren. Ze vroeg of Lief en ik wilden zien hoe het litteken van een geamputeerde borst eruit zag. ‘Ja’ zei ik waarop ze haar blouse en bh uittrok alsof het de gewoonste zaak van de wereld was. Bij het zien van het litteken was ik niet geschokt, eerder gerustgesteld. Als het er zo uit zou zien, had ik er vrede mee. Wat hierbij zeker een rol speelde was de wetenschap dat ik één borst zou behouden.
A heeft op die avond alleen het amputatietraject toegelicht. Ik wilde nog niets horen over chemokuren en bestralingen. Er kwam al zoveel op mij af dat ik maar één ding tegelijk aan kon. Vlak voor de eerste chemokuur heb ik A weer gesproken. Ze had weliswaar een andere chemokuur ondergaan maar toch had ik veel aan haar informatie, tips en ervaring. Hetzelfde gebeurde toen na de chemokuren de bestralingen aan de beurt waren en ook toen ik aan de hormoontherapie begon. Ik heb in die tijd ervaren hoe belangrijk het is om een ervaringsdeskundige als maatje te hebben. A was voor mij een grote steun. We hebben nog steeds contact. Met haar gaat het goed, de borstkanker is niet meer teruggekomen. Gelukkig bestaan er ook succes verhalen.