Xgeva

Vandaag stond de prikmevrouw voor de Xgeva injectie weer voor de deur. Wat is het een opluchting dat ik van het twee maandelijkse APD infuus overgestapt ben op de maandelijkse Xgeva injectie. Het verschil in patiëntvriendelijkheid is zo ontzettend groot. Die APD vond ik een ramp. Het begon al met het wachten in het ziekenhuis tot ik aan de beurt was. Het maakte niet uit hoe laat ik de afspraak maakte (ik heb zo wat alle tijdstippen uitgeprobeerd), altijd was het programma op de afdeling uitgelopen, nooit was ik op het afgesproken tijdstip aan de beurt. Op zich is dat niet erg maar voor iemand als ik is wachten op iets waar ik toch al zenuwachtig voor ben contraproductief. Oftewel: al wachtende werd de knoop in mijn maag alleen maar groter. Als ik dan eindelijk aan de beurt was, moest ik iedere keer weer de verpleegkundige ervan overtuigen dat niet zij maar een anesthesist het infuus moest aanleggen. Wat niet meewerkte waren de zichtbare aders aan de bovenkant van mijn hand waarvan iedere verpleegkundige vond dat het een makkie moest zijn die aan te prikken. Nee dus. Ze zien er prachtig uit maar zijn volstrekt ongeschikt voor de infuusnaald met dank aan de chemokuren zoveel jaar geleden.
Dus begon het wachten opnieuw. Nu op het akkoord van de OK dat er een anesthesist voorhanden was. Dan eindelijk op naar de OK waar het ook menig anesthesist niet altijd lukte de naald in één keer in te brengen. Vanwege mijn angst voor naalden werd de knoop in mijn maag ondertussen almaar groter. Maar goed, er kwam een moment dat de infuusnaald er in zat en dat het infuus aangesloten kon worden. En dan begon het eindeloze wachten opnieuw. Wachten op een verpleegkundige als een infuuszakje verwisseld moest worden en wachten als het infuus afgelopen was. Tegen die tijd was mijn geduld helemaal op en wilde ik niets liever dan zo snel mogelijk naar huis. Maar nee, weer wachten tot er een verpleegkundige kwam om mij los te koppelen. Ik was altijd zo opgelucht als het voorbij was en ik naar huis mocht. Al met al was ik een hele dag kwijt aan dat infuus en het bijkomen ervan.
Nu gaat het heel anders. Rond het afgesproken tijdstip staat de prikmevrouw bij mij voor de deur. Zelfs vandaag met al die sneeuwval, is zij ruim op tijd. Ze geeft mij de injectie, voert nog wat administratieve handelingen uit op haar tablet en na 20 minuten staat ze weer buiten en kan ik verder met mijn dag. Geen zenuwen, geen knoop in maag, geen eindeloos wachten, geen blauwe plekken van infuusnaalden, geen gang naar het ziekenhuis. Fantastisch!
En nu maar niet stilstaan bij wat mij te zijner tijd mogelijk nog aan ziekenhuisbehandelingen te wachten staan. Als ik sommige blogs op deze site lees, zinkt mij de moed in de schoenen. Niet aan denken nu, wie dan leeft, wie dan zorgt.