Kaart

Er ligt een kaart voor mij op tafel. Ik staar al een tijdje naar de nog maagdelijk witte achterkant. Wat schrijf je aan een vrouw van mijn leeftijd die net te horen heeft gekregen dat ze alvleesklierkanker heeft met uitzaaiingen in de lever. Een vrouw wiens gezondheid achteruit holt, die van de ene op de andere dag haar eigen begrafenis aan het regelen is, een bed regelt voor in de woonkamer, bedenkt wat ze nog graag zou willen doen in de korte tijd die haar rest. Rest haar die tijd nog wel? Of grijpt de kanker zo snel om zich heen waardoor zij zich te ziek zal voelen om nog maar iets te ondernemen?
De kaart heb ik met zorg uitgezocht maar wat moet ik schrijven? De moed zinkt mij in de schoenen, ik weet het echt niet. Moet ik haar sterkte wensen met de periode die voor haar ligt? Mijn hoop uitspreken dat zij en haar man de tijd krijgen nog iets te ondernemen? Mijn medeleven tonen? Vertellen hoe dit bericht over haar ziekte mij onderuit haalt en er geen woorden voor heb? Een kaart schrijven, hoe moeilijk kan het zijn.
Er is een tijd geweest dat ik een te schrijven kaart dagenlang op tafel liet slingeren zodat ik er verschillende keren per dag aan herinnerd werd dat ik nog iets moest schrijven. Uiteindelijk liep het er vaak op uit dat de kaart onverrichter zaken terug gestopt werd in de kaartendoos. Ik was niet bij machte de goede woorden te vinden en besloot dan maar niets van mij te laten horen. Totdat ikzelf ernstig ziek werd. In de zware moeizame maanden van de 6 TAC chemokuren ging geen dag voorbij zonder het klepperen van de brievenbus of het piepen van de mailbox. De berichtjes, hoe kort soms ook, waren voor mij van levensbelang. De wetenschap dat de buitenwereld aan mij dacht en de moeite nam om van zich te laten horen, heeft mij zeker geholpen die gruwelijke periode door te komen.
Sinds die tijd heb ik mij voorgenomen nooit meer een kaart ongeschreven terug te leggen in de kast. Ik realiseer mij dat het niet alleen gaat om het vinden van de juiste woorden maar ook om het gebaar, het laten weten dat je aan iemand denkt.
Ik zal de kaart vandaag schrijven en op de post doen. Het is het minste wat ik kan doen voor iemand die zo ziek is.

Over een paar dagen zullen Lief en ik richting Zuid-Frankrijk vertrekken. We hebben een afgelegen huisje gehuurd in de campagne. Ik tel de dagen af en ruik in gedachten de geur van de Provence. Ik voel een sterke behoefte om alleen te zijn en ruimte te geven aan alle emoties en gebeurtenissen van de afgelopen periode zonder daarbij rekening te hoeven houden met anderen. Rust, ruimte, stilte, voor mij het beste medicijn om weer in balans te komen. Tot over 4 weken.