Ledigheid

Na 4 weken van radiostilte meld ik mij weer. We hebben een heerlijke tijd gehad in Zuid-Frankrijk. Een fijn huis met mooi uitzicht midden in een prachtig wandelgebied en dorp op loopafstand. De eerste dagen was ik vol energie en plannen, daar wilde ik naar toe, dit wilde ik bezichtigen en als we daar nou toch waren dan konden we net zo goed ook nog even... De bijnaam ietje-stop-mij-nietje die Lief mij geeft maakte ik weer eens waar. Totdat ik een e-mail ontving van mijn broertje waarin hij beschreef hoe het met mijn moeder ging. BAM, die kwam binnen. Door alle nieuwe ervaringen en vol geplande dagen had ik geen enkele gedachte besteed aan de perikelen thuis. Zijn bericht zette mij weer met beide benen op de grond en dat was goed. Ons verblijf daar was niet bedoeld om afleiding te zoeken en weg te vluchten in allerlei activiteiten. Ik realiseerde mij dat ik naar de Provence was afgereisd om tot rust te komen, om de afgelopen zomer te overdenken, om ruimte te geven aan het verlies van mijn vader en het verdriet van mijn moeder, om een pas op de plaats te maken en niets te doen. Die dag trapte ik op de rem en gooide alle plannen overboord. Het huis, de omgeving, het was genoeg, meer was niet nodig.
De overige dagen was het antwoord op de prangende vraag ‘Wat zullen we vandaag eens gaan doen?’ dan ook ‘Vanochtend even naar het dorp lopen voor vers brood, vanmiddag een wandeling maken in de heuvels achter het huis en verder niets’. Het bracht rust en ruimte in mijn hoofd, het bracht verdriet, het bracht ledigheid, het bracht levenslust, het bracht herinneringen, het bracht ontspanning en het bracht tranen in een restaurant bij het zien van een bejaard echtpaar aan het tafeltje tegenover ons. Nooit meer zal ik mijn ouders zo samen zien.
Met gezonde tegenzin maar uitgerust en met nieuwe energie heb ik mij losgerukt uit het land van de wilde tijm, rozemarijn, lavendel, salie en dille die tezamen met de pijnbomen de geur van de Provence bepalen. De terugreis, met de zon in de rug richting het hoge noorden, was een toegift dankzij de natuur die zich in schitterende herfstkleuren tooide langs de Autoroute du Soleil.
En nu ben ik alweer een klein weekje terug. Ook hier toont de herfst zich op zijn mooist wat de wandelingen met miss Happy tot een feestje maakt. Wel ben ik nu zwaar verkouden. Of het door de griepprik komt die ik van de week gehaald heb? Geen idee. Maar ik voel mij koortsig, heb een hoofd vol watten, waterige ogen, snotterige neus, ademnood, keelpijn, niesbuien. Welkom thuis!